Του ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΚΟΥΛΟΥΜΠΗ
Σ​​ε πρόσφατο άρθρο μου για τις αμερικανικές εκλογές («Καθημερινή», 29 – 30 Οκτωβρίου 2016), είχα περιγράψει με μαύρα χρώματα τις επιπτώσεις της εκλογής του Ντόναλντ Τραμπ στο ανώτατο αξίωμα της μοναδικής υπερδύναμης, και είχα συγχρόνως προβλέψει την επικράτηση της Χίλαρι Κλίντον. Η πρόβλεψή μου βασιζόταν στις σχετικές δημοσκοπήσεις, αλλά και στην τάση που έχω –ως αισιόδοξος άνθρωπος– να επιτρέπω τις επιθυμίες μου να οριοθετούν τις προβλέψεις μου.

Του ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΥΡΙΓΟΥ
Ο μεγαλοϊδεατισμός του Ερντογάν δεν φαίνεται μόνον από την εξαιρετικά ανησυχητική αμφισβήτηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Στην ίδια δήλωση ο Τούρκος πρόεδρος ανέφερε και τα εξής: «Εμείς θα καταβάλλουμε κάθε είδους προσπάθεια για να φτάσουμε στους στόχους του 2023 και για να καταστήσουμε την Τουρκία μία από τις 10 ισχυρότερες σε κάθε πεδίο χώρες του κόσμου».

Γραφει ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΛΑΨΗΣ
Το τελευταίο διάστημα έχει φουντώσει η συζήτηση για τη Συνθήκη της Λωζάννης. Αφορμή αποτέλεσαν οι επανειλημμένες δημόσιες δηλώσεις του προέδρου της Τουρκικής Δημοκρατίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έθεσε ευθέως θέμα αναθεώρησής της.

Του ΓΙΑΝΝΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ
Η επίσκεψη του Μπάρακ Ομπάμα στην Αθήνα έχει πλέον μικρότερη πολιτική βαρύτητα για τις στενές ελληνικές επιδιώξεις, αλλά απέκτησε υψηλότερη συμβολική σημασία μετά την εκλογή του Τραμπ. Οι συναντήσεις του με τον Τσίπρα θα μετρήσουν λιγότερο από την ομιλία του στην Πνύκα. Ο Ομπάμα αποτελεί μία από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που ο ίδιος ο εαυτός και ο χαρακτήρας συγκροτούν Πολιτική, που το πρόσωπο συστήνει δημοκρατικό ύφος και ήθος, που ο λόγος του συνενώνει αξεδιάλυτα θέσεις και αξίες.

GUY VERHOFSTADT
Εμείς οι Ευρωπαίοι υποθέταμε για πάρα πολύ καιρό ότι είναι πιο φτηνό και πιο ασφαλές να αφήσουμε τις ΗΠΑ να λύσουν τα προβλήματά μας. Τώρα η ΕΕ πρέπει να αντιμετωπίσει την εκλογή του Τραμπ σαν καμπανάκι για να πάρει στα χέρια της τη μοίρα της
Οπως ακριβώς με τις δημοσκοπήσεις πριν από το δημοψήφισμα στο Ηνωμένο Βασίλειο για το Brexit, οι δημοσκοπήσεις κατά την πορεία προς τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές ήταν λανθασμένες. Και όπως ακριβώς με το Brexit, συνέβη το αδιανόητο: ο Ντόναλντ Τραμπ είναι τώρα ο εκλεγμένος πρόεδρος των ΗΠΑ, σηματοδοτώντας τον θρίαμβο του εθνισμού έναντι του διεθνισμού.

Του ΘΑΝΟΥ ΒΕΡΕΜΗ
Τ​​ις μέρες των διακοπών ξαναδιάβασα το εμβληματικό βιβλίο του αείμνηστου Eλληνοαμερικανού καθηγητή John A. Petropoulos, «Politics and Statecraft in the Kingdom of Greece 1833-1843». O Petropoulos με βοήθησε να θυμηθώ τις κοινωνικές και πολιτικές μας καταβολές που φαίνεται να ξαναγυρίζουν σήμερα. Mολονότι πέρασε πολύ νερό κάτω από τη γέφυρα των πολιτικών ιδεολογιών, μόνο το KKE παραμένει πιστό στην αρχική μαρξιστική του θεωρία, σαν ένα είδος μουσείου του κομμουνισμού.

Του ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΗ
Ενώ η κυβέρνηση έχει ήδη δεσμευθεί και συμφωνήσει για ένα νέο, τέταρτο μνημόνιο, εμφανίζεται κατηγορηματικά να το αρνείται. Εάν βεβαίως με τη λέξη μνημόνιο εννοούμε ένα κείμενο στο οποίο αποτυπώνονται όροι, δεσμεύσεις, προϋποθέσεις, υποχρεώσεις που θα πρέπει να εκπληρώσει η χώρα προκειμένου να εξασφαλίσει κάποιες άλλες ευεργετικές ρυθμίσεις. Παραπλάνηση ή ευσεβής πόθος;

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΟΤΟΦΩΛΟΥ
Η εκλογή του Τραμπ στην Αμερική και η αποσταθεροποίηση της Ευρώπης διευκολύνουν, όπως δείχνουν τα πράγματα, τη μετατόπιση του κέντρου βάρους των γεωπολιτικών εξελίξεων από τη Δύση στην Ανατολή. Βασικός κερδισμένος των πολιτικών ανακατατάξεων στο σημερινό ασύμμετρα πολυκεντρικό διεθνές σύστημα εμφανίζεται πολιτικά και οικονομικά η Κίνα.