Π. Κ. ΜΑΚΡΗ
Αιφνιδίως, πολεμικές ιαχές. Προτεταμένες σάρισες. Εταίροι ιππείς και Πεζέταιροι έτοιμοι να επελάσουν. Άλλοι Μακεδονομάχοι, πλέον συγχρόνου εμφανίσεως, λιπαίνουν τους «γκράδες» τους (τυφέκια Gras, υπόδειγμα 1890), και στιλβώνουν τα αργυρά αθύρματα της στολής τους. Στροφές του εμβατηρίου «Μακεδονία ξακουστή» αντηχούν και πάλι.
Τι συνέβη; Η αντιπολίτευσις της Βορείου Μακεδονίας, εχθρική προς την Συμφωνία των Πρεσπών, εσημείωσε επιτυχία εις Δημοτικές Εκλογές, και ο Πρωθυπουργός Ζάεφ ―χωρίς η Κυβέρνησίς του, να ανατραπεί― υπέβαλε, εξ ευθιξίας, παραίτηση. Αμέσως, οι ημέτεροι πολέμιοι της συμφωνίας των προαναφερθεισών λιμνών ―εξ ίσου αρειμάνιοι και ετοιμοπόλεμοι, όπως και οι Βόρειοι αντίστοιχοί τους, και πάντοτε εντός των λιμναζόντων υδάτων τους―, ζητωκραύγασαν, πανευτυχείς, ότι η συμφωνία βυθίζεται εντός του υδατίνου τοπίου της συνάψεώς της και άρχισαν να εξαγγέλλουν απαιτήσεις αντιποίνων : προ παντός άλλου «την άμεση αποβολή των Σκοπιανών από το ΝΑΤΟ».
Ατυχώς ―ευτυχώς κατά τους νουνεχείς―, ο ενθουσιασμός τους ήταν σύντομος, διότι ο Κος Ζάεφ απέσυρε την παραίτησή του και η Κυβέρνησίς του, προς το παρόν, δεν εκλονίσθη.
Ό,τι συγκρατεί κανείς από την αρκετά διδακτική αυτή διακύμανση είναι ότι όχι λίγα, ούτε ασήμαντα, στελέχη του Ελληνικού πολιτικού χώρου εξακολουθούν να επιθυμούν, να αγωνιούν, να αδημονούν, να επείγονται, να αναζωπυρώσουν την Μακεδονομαχία της τελευταίας 30ετίας ―και εννοείται την εκ νέου προσθήκη και αυτού του δεινού ―προφανώς τερπνού καθ’ ό,τι τους αφορά―, στην συγκυρία της πανδημίας και των Ελληνο-Τουρκικών.
Δεν τίθεται υπό αμφιβολία, βεβαίως, ότι η Ελληνική πλευρά πρέπει να αντιδράσει και να μην φεισθεί αντιμέτρων, εφ’ όλων των επιπέδων ―ιδίως της Ε.Ε.―, αν ποτέ η αντιπολίτευσις της Βορείου Μακεδονίας, καθισταμένη Κυβέρνησις, αποστεί της συμφωνίας. Αλλά εκφεύγει πάσης λογικής να ευχόμεθα αυτό να συμβεί και να είμεθα περιχαρείς, όποτε, από την άλλη πλευρά, οι πρόμαχοι της αμιγώς Μακεδονικής ονομασίας σημειώνουν μία ήσσονα εκλογική επιτυχία.
Εξεβλήθησαν γογγυσμοί Ελληνικής αγανακτήσεως όταν ο ηγέτης της αντιπολιτεύσεως της Βορείου Μακεδονίας είπε ότι η συμφωνία είναι μεν ισχυρά, ότι έχει μεν πλέον συναφθεί και ότι δεν είναι εφικτή η ανατροπή της και όσων έγιναν, αλλά ότι εκείνος, προσωπικώς, δεν θα προσφέρει ποτέ την ονομασία της χώρας του όπως αυτή έχει συμβατικώς καθιερωθεί. Προς τι όμως η αγανάκτησις ; Μήπως από Ελληνικής πλευράς χρησιμοποιείται συχνά η ονομασία «Βόρειος Μακεδονία» ;
Κατά την τελευταία, εδώ, επίσκεψή του, ο δύστηνος Κος Ζάεφ παρέμεινε, από της αρχής μέχρι του τέλους της διαμονής του, ως Πρωθυπουργός ανωνύμου, ακατανομάστου, μάλλον, χώρας. Οι Έλληνες οικοδεσπόται του και σύμπαντα σχεδόν τα Ελληνικά μέσα ενημερώσεως τον ανέφεραν άλλοτε ως «ο Πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας», άλλοτε ως «ο Πρωθυπουργός της Βορείου γείτονος», άλλοι ―Ελληνομαθέστεροι―, «…της Βόρειας γείτονα», ωρισμένα φύλλα και τηλεοπτικοί σχολιασταί, «Σκοπιανό Πρωθυπουργό» τον ανέβαζαν και τον κατέβαζαν και ένας Υπουργός ―εφευρετικός αυτός―, τον είπε «ο επισκέπτης μας, ο Πρωθυπουργός Ζάεφ που ήλθε από τα Σκόπια στην Αθήνα»… Αν κανείς Έλλην ετόλμησε, κατά την διάρκεια εκείνης της επισκέψεως, να προφέρει το όνομα «Βόρειος Μακεδονία», πρέπει, μάλλον, να το εψιθύρισε.
Συνεπώς, αν η νυν αντιπολίτευσις της Β. Μακεδονίας αρκεσθεί, ως κυβέρνησις, να τηρήσει την συμφωνία υπό τους ιδίους όρους όπως και από Ελληνικής πλευράς, ουδείς λόγος παρίσταται θορυβήσεώς μας. Αν εμείς εξακολουθούμε, μεταξύ ημών, να αποκαλούμε την χώρα τους «Σκόπια», ή στην καλύτερη περίπτωση να αποφεύγομε κάθε κατονομασία της, τότε και εκείνοι, μεταξύ αυτών, θα έχουν δικαίωμα να την αποκαλούν, κατά την ρύμη του προφορικού λόγου τους, όπως θέλουν.
Η υπερτετραετής διακυβέρνησις της χώρας υπό δύο ή τρεις Συριζαϊκές μεταλλάξεις υπήρξε κατακλυσμική, καταστροφική, σχεδόν επί παντός. Μόνη εξαίρεσις υπήρξε η συμφωνία επιλύσεως, επί των λιμνών, του επί τέσσερεις 10ετίες λιμνάζοντος ζητήματος της ονομασίας «της γειτονικής χώρας». Πιθανώτατα η λύσις να εδόθη, ιδιοτελώς και εκ του πονηρού, διότι είχε προορισθεί να διασπάσει την τότε αντιπολίτευση. Ίσως, ακόμη, εκ της αφελούς αλλά διαχρονικής πεποιθήσεως κάθε καλού ακρο-αριστερού ότι «ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, κρατούν στην εξουσία στην Ελλάδα κάθε κυβέρνηση που τους υπηρετεί πιστά», η οποία ώθησε τους τότε κυβερνώντες να αρχίσουν να δίδονται τεκμήρια των πειθηνίων διαθέσεών τους.
Όποια όμως και αν ήταν τα κίνητρα εκείνων οι οποίοι συνήψαν την συμφωνία, θα είναι απύθμενη η βλακεία όλων εκείνων οι οποίοι έχοντες, ανεξόδως, ευρεθεί προ λελυμένου ζητήματος επείγονται να ριφθούν και πάλι ―και να ρίξουν και την χώρα― εις νέα ταλαιπωρία. Ας βυθισθούν, καλύτερα, μία ακόμη φορά, στην ανάγνωση των «Μυστικών του Βάλτου» και ας εκτονώσουν εκεί το μένος τους.
Π. Κ. Μ.
