Π. Κ. ΜΑΚΡΗ

 

Δεν εκπλήσσει μεν, αλλά, τρομάζει και εμβάλλει εις απαισιοδοξία ο βόρβορος τον οποίον εκχύουν επί παντός νηφα­λίου –και μη σιωπούντος– γνώστου του Διεθνούς Δικαίου οι πάσης προελεύσεως αρειμάνιοι πρόμαχοι των υποτιθεμένων, «αδιαπραγματεύτων», Ελληνικών δικαιωμάτων. Ακριβέστερα, δικαιωμάτων 12 ναυτικών μιλίων χωρικών υδάτων και ενιαίας αποκλειστικής οικονομικής ζώνης από Δαρδανελίων έως και των ορίων της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Δηλαδή, πρακτικώς επί ολοκλήρου, σχεδόν, του εκτός των τουρκικών χωρικών υδάτων, θαλασσίου χώρου του Αιγαίου και της Ανατολικής Μεσογείου, ακυρουμένων χιλιάδων ναυτικών μιλίων τουρκικών ηπειρωτικών ακτών.

Αν ήσαν, απλώς, νοσταλγοί της Ελλάδος «των 2 ηπείρων και των 3 θαλασσών», των Σεβρών, δεν θα ήσαν επικίνδυνοι, ούτε εις φόβους θα ενέβαλλαν. Έκαστος Έλλην έχει το δικαίωμα να νοσταλγεί, να ονειροπολεί και να ονειρεύεται και 3 ή 4 ηπείρους και 5 ή 6 θάλασσες ―όπως, ακριβώς και ο Κος Erdogan―, και ό,τι άλλο επιθυμεί και να καταλήγει, στην χειροτέρα περίπτωση, γραφικός.

Οι περί ων ο λόγος, όμως, είναι επικίνδυνοι, διότι είναι επιθετικοί. Η βιαία φρασεολογία τους είναι ταυτόσημη απειλής προς τρομοκράτηση και φίμωση οποιουδήποτε άλλου. Επίσης, παρά την μεικτή προέλευσή τους, επιτυγχάνουν να συνοδοιπορούν. Ακροδεξιοί, λαϊκοδεξιοί, κοινωνικοδεξιοί, πατριωτικοαριστεροί, και αμιγείς αριστεροί ―οι τελευταίοι έτοιμοι να υποθάλψουν, ευκαιριακώς, κάθε διακρατική ένταση δυναμένη να κλονίσει την ΕΕ και την ΒΑτλαντική Συμμαχία―, συνασπίζονται και επιτίθενται κατά παντός, ο οποίος αντιφρονεί και κυρίως, όπως προανεφέρθη, δεν σιω­πά. Τα δίκτυά τους είναι συντονισμένα και η διαδικτυακή τεχνολογία προσφέρει πολλαπλασιαστή της εμβελείας και της εν δυνάμει επιρροής τους.

Ιδιαιτέρως δε προτιμώμενοι στόχοι των «πατριωτικών» πυρών τους, εντός του ακαδημαϊκού χώρου μελετών του Διεθνούς Δικαίου και των Διεθνών Σχέσεων, είναι οι Καθηγηταί Ροζάκης, Βερέμης και Ιωακειμίδης, όπως και συλλήβδην, το ΕΛΙΑΜΕΠ.

Η φωνή της πραγματικότητος, όμως, δεν πρέπει να φιμωθεί. Πρέπει να συνεχίσει να ακούεται και η έντασίς της να υψώνεται.

Η Τουρκία έχει αναμφισβήτητα δικαιώματα και εντός του Αιγαίου και νοτίως της Μικρασιατικής ακτής. Είναι χώρα παράκτιος, και μεγίστης εδαφικής μάζης και μήκους ηπειρωτικής ακτογραμμής. Ελέγχει αποκλειστικώς τα Στενά των Δαρδανελίων, ενώ, ακόμη και η διεύρυνσις των Ελληνικών χωρικών υδάτων του Αιγαίου εις 12 ν.μ., παντού, δεν θα αρκέσει να του προσδώσει χαρακτηριστικά κλειστής Ελληνικής θαλάσσης.

Ουδείς μεν διεθνής δικαστής θα δικαιώσει τις Τουρκικές διεκδικήσεις πέραν της Κρήτης, ή την άποψη ότι μία νήσος στερείται, παντελώς, υφαλοκρηπίδος. Αλλά ούτε και τις ακροβατικές Ελληνικές ερμηνείες, θα αποδεχθεί, της Συμβάσεως του Δικαίου της Θαλάσσης και τις μεγιστοποιήσεις των υποτιθεμένων «δυνητικών (!…) κυριαρχικών δικαιωμάτων».

Ποια θα πρέπει να είναι η άμυνα των «μειοδοτών» κατά της οργανωμένης επικοινωνιακής επιθετικότητος του πατριωτικού μετώπου; Η αντεπίθεσις… Όχι πλέον χαμηλοί τόνοι. Όχι, πλέον να ψελλίζονται, σεμνοπρεπώς και αιδημόνως, ευφημιστικοί υπαινιγμοί, μόνον, ως προς την «γενική αποδοχή» ωρισμένων βασικών Ελληνικών θέσεων.

Όχι πλέον αίσθησις ενοχής και ανάγκης απολογητικότητος, μειονεκτικότητος και αυτοσυγκρατήσεως των εχεφρόνων «μειοδοτών» έναντι της δημαγωγίας και ―ας το επαναλάβωμε―, της συντονισμένης, εκβιαστικής επικοινωνια­κής τρομοκρατίας η οποία εξαπολύεται κατ’ αυτών.

Μεγαλοφώνως και απεριφράστως, ας αρχίσει να λέγεται ότι, όχι μόνον η Τουρκία, αλλά και η Ελληνική πλευρά παραλογίζεται. Όχι, μεν μέχρι του σημείου των συνεχώς επιβαρυνομένων Τουρκικών παραλογισμών των τελευταίων ετών. Αλλά παραλογίζεται και αυτή. Η λογική δε ότι εις παραλογισμούς πρέπει να αντιτάσσονται άλλοι παραλογισμοί, παραπέμπει στον Ναστρεδίν Χότζα και εις Καραγκιοζοπαίκτες μάλλον, παρά εις σοβαρά διαπραγματευτική στρατηγική ―εκ μέρους, τουλάχιστον, Ευρωπαϊκής χώρας.

Πάμπολλα είναι τα δεινά τα οποία επεσώρευσε, έως σήμερα, στην χώρα η πατριωτική δημαγωγία και οι μέσω αυτής ασκηθέντες πολιτικοί εκβιασμοί εκείνων οι οποίοι ―άλλοτε εξ ευηθείας και άλλοτε εξ ιδιοτελείας―, την εξαπέλυαν.

Ας αναφερθούν, ενδεικτικώς, η Γαλλική κατοχή του Πειραιώς κατά την διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου, όταν επεχειρήθη Ελληνική επέμβασις υπέρ της «ομοδόξου» Ρωσίας και ―ακόμη τρεις χειρότερα―, η δεινή ήττα του Ελληνο-­Τουρκικού πολέμου του 1897. Επίσης, ενδεικτικώς πάντοτε, ας υπενθυμισθεί, η Ελληνική αφρυσύνη της ενθαρρύν­σεως και ενισχύσεως της ενόπλου δράσεως ―«ένοπλος αγών»― κατά του Βρετανικού καθεστώτος της Κύπρου και η απόρριψις, υπό το σύνθημα «Ένωση τώρα», σοβαρών και λογικών Βρετανικών προτάσεων―, αφροσύνη η οποία επέφερε και τις αλλεπάλληλες φάσεις της Κυπριακής τραγωδίας.

Ας μην επιτραπεί η σώρευσις και άλλων δεινών εις το όνομα «αδιαπραγμάτευτων» δικαιωμάτων.

Εορτάζεται η συμπλήρωσις 200 ετών από την έναρξη του αγώνος της Ανεξαρτησίας του νέου Ελληνικού Κράτους. Να μην λησμονείται, όμως, ότι το προσεχές έτος είναι και η επέ­τειος των 100 ετών από την Μικρασιατική καταστροφή. Καρπός υπήρξε και εκείνη, ελλείψεως μέτρου και αισθήσως πραγματικότητας.

Ο υπογράφων διατηρεί αναλλοίωτη την μνήμη ενός στιγμιοτύπου των αρχών της υπηρεσιακής διαδρομής του, καθοριστικού, έκτοτε, του τρόπου της θεωρήσεώς του των Ελληνο-Τουρκικών διαφορών:

Κατά την διάρκεια μιας νυκτερινής βαρδίας του στην Κρυπτογραφική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών ―ήταν Αύγουστος ή Σεπτέμβριος του 1976―, εκλήθη να κομίσει τα μεσημβρινά τηλεγραφήματα της Πρεσβείας Ουάσιγκτων ―λόγω της διαφοράς ώρας ελαμβάνοντο αργά το απόγευμα―, στον Γεν. Διευθυντή πολιτικών υποθέσεων του Υπουργείου, τον εκλιπόντα Πρέσβυ Ιωάννη Τζούνη, ο οποίος, όπως συνήθως, είχε περάσει να λάβει γνώση των βραδυνών εισερχομένων. Νομίζω ότι επέκειτο διέλευσις από την Αμερικανική Πρωτεύουσα του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Τσαγλαγιεγκίλ, εν όψει της Γ. Συνελεύσεως των Η.Ε.

Αφού ανέγνωσε τα τηλεγραφήματα, ο Γ. Δ/ντής εζήτησε να λάβω, καθ’ υπαγόρευση και να διεκπεραιώσω προς αποστολή, ένα επείγον τηλεγράφημα οδηγιών προς την Πρεσβεία.

Εν τω μεταξύ, είχε έλθει και ο νεο­διορισθείς τότε, Γεν. Γραμματεύς του Υπουργείου, Πρέσβυς ―εκλιπών επίσης―, Βύρων Θεοδωρόπουλος, ο οποίος προΐστατο της μικτής δι-υπουργικής ομάδος διαπραγματεύσεως της Ελληνικής εντάξεως στην ΕΟΚ και ήταν συγχρόνως, επικεφαλής της αντιπροσωπείας των και τότε διεξαγομένων Ελληνο-Τουρκικών συνομιλιών, –υπήρξαν, να μην λησμονείται, πολλές φάσεις τους, όπως, περίπου τα κύματα της πανδημίας.

Εις το τέλος της ταχείας υπαγορεύσεως ενός κειμένου συντόμου, ακριβούς και περιεκτικού ―το επέτρεπε και η τότε υπηρεσιακή γλώσσα και η γλωσσική παιδεία εκείνης της γενεάς στελεχών του Υπουργείου―, ο Γ. Διευθυντής, υπό το μειδίαμα, του Γ. Γραμματέως, ερώτησε: «και τι φρονεί ο νεα­ρός συνάδελφος περί όλων αυτών;».

Επαρκώς, ήδη, προειδοποιημένος μετά δεκαπεντάμηνη προϋπηρεσία και ενσυνείδητος των παγίδων τις οποίες υπέκρυπταν παρόμοιες αιφνίδιες εκδηλώσεις φιλομειδούς συγκαταβάσεως των κορυφαίων Πρέσβεων προς νέους Ακολούθους Πρεσβείας, απήντησα δια του ιστορικού ανεκδότου ότι, αυλικός των Λουδοβίκων ΙΔ΄, ερωτώμενος από τον αυθέντη του, τι ώρα ήταν, είχε, σωφρόνως, αποκριθεί: «είναι ό,τι ώρα επιθυμεί η Μεγαλειότητά σας».

Ο Γ. Γραμματεύς, τότε, παρεμβαίνων, παρετήρησε τότε ότι η απάντησίς μου υπό τύπον ευφυολογήματος ήταν «μάλλον θρασεία, αλλά άτολμη στην ουσία», διότι απέφευγε την διατύπωση κρίσεως. Αμέσως μετά, ο Γ. Διευθυντής ερώτησε: «αν, όπως Ελληνικά νησιωτικά εδάφη, νήσοι και συμπλέγματα νήσων, ευρίσκονται εις ελαχίστη απόσταση από τις Τουρκικές ακτές, συνέβαινε να ανήκουν, σήμερα, στην Τουρκία, ο Πόρος, η Αίγινα, ή η Εύβοια, φρονείτε ότι εμείς θα έπρεπε να τους είχαμε, ευχαρίστως, αναγνωρίσει αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. και απεριό­ριστα δικαιώματα υφαλοκρηπίδος;». Χωρίς, ευτυχώς, να αναμείνει απάντηση κατέληξε: «Να τίθεστε πάντοτε στην θέση των αντιπάλων και να μην αναμένετε από αυτούς ότι θα δεχθούν, ευγενώς, ό,τι ούτε και εσείς, στην θέση τους, θα είχατε δεχθεί…».

Π.Κ.Μ.