Οι εταίροι της πρέπει να το κατανοήσουν. Ουδείς εξ αυτών είναι, μόνος του, επαρκής να διασφαλίσει την επιβίωση του.

 

Π. Κ. ΜΑΚΡΗ

 

Ευχής έργον θεωρούν, βεβαίως, οι περισσότεροι ξένοι φίλοι των ΗΠΑ την εκλογική ήττα του Κου Trump. Ευχής έργον και ως προς την Β.Ατλαντική Συμμαχία και ως προς την Ε.Ε. και ως προς την αξιόπιστη πρόσληψη, παραστατική και προβολή της συλλογικής γεωπολιτικής και ιδεολογικής οντότητος η οποία επεκράτησε να προσδιορίζεται ως «Δύσις» ή «Ελεύθερος Κόσμος».

Είναι πράγματι πιθανόν ότι η Βορειο-Ατλαντική Συμμαχία δεν θα είχε ανθέξει μία ακόμη 4ετία Trump κατά την διάρκεια της οποίας ο ιδιόρρυθμος Πρόεδρος θα ησθάνετο, αφ’ ενός, ακόμη πλέον αδέσμευτος έναντι των θεσμικών οργάνων εξωτερικής πολιτικής και αμύνης της χώρας του, του State Department και του Πενταγώνου ―βαθμιαίως είχε ήδη, αρχίσει να τα αλώνει― και αφ’ ετέρου ελεύθερος, αλλά και χρονικά περιοριζόμενος να εξοφλήσει επιταγές ―είτε μεταφορικώς είτε, ίσως και κυριολεκτικώς.

Η Ε.Ε. θα είχε, αναμφιβόλως, ανθέξει, αλλά, αναγκασμένη συνεχώς να αμύνεται πολέμου φθοράς εξαπολυομένου από την άλλη ακτή του Ατλαντικού, περιλαμβανομένης της υποθάλψεως παντοειδών μορφωμάτων της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς ―ήδη, άλλωστε, παρεχομένης από την οργάνωση του Steave Bannon, παλαιού μέντορος του κ. Trump.

Ένας πρώτος στεναγμός ανακουφίσεως, συνεπώς, είναι εύλογος.

Εφησυχασμός, εν τούτοις, δεν δικαιολογείται. Η αλλοίωσις των πολιτισμικών θεσμικών ιστών της μεγάλης υπερ-Ατλαντικής συμπολιτείας δεν είναι επιπολαία. Προχωρεί εις βάθος.

Το αποδεικνύει και η προ 4ετίας εκλογική νίκη του Κου Trump, αλλά, κυρίως, η συλλογική αντοχή του και η οριακότητα της ήττας του, παρ’ όλες τις συνεχώς επαναλαμβανόμενες εκδηλώσεις απρεπούς, παραβατικής και αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς του, καθ’ όλη την διάρκεια της ληγούσης Προεδρείας του.

Ανησυχεί, επίσης, η αφοσίωσις, προς αυτόν, σημαντικού μέρους των λαϊκωτέρων στρωμάτων των λευκών ψηφοφόρων και ο φόβος τον οποίον φαίνεται ότι, ως εκ τούτου, εμπνέει στις τάξεις των στελεχών του Ρεπουμπλικανικού κόμματος. Είναι περιορισμένος, άρα, ο χρόνος χάριτος, τον οποίον παρέχει, στην καλυτέρα των περιπτώσεων, η εκλογή Baiden πριν την ενδεχομένη έναρξη ενός νέου δια-Ατλαντικού Ψυχρού Πολέμου. Πρέπει να αξιοποιηθεί χωρίς καθυστέρηση.

Ο υπερ-Ατλαντικός ορίζων καλύπτεται υπό πυκνή ομίχλη. Τα Ευρωπαϊκής ―και ιδίως Αγγλοσαξωνικής―, προελεύσεως τμήματα του πληθυσμού φαίνονται στρεφόμενα, όχι άνευ ενθουσιασμού, προς τα απομωνοτικά παραληρήματα του Κου Trump. Εις την άλλη πλευρά, η εκλογική δύναμις του Δημοκρατικού Κόμματος αρχίζει, ζωτικώς, να εξαρτάται από την στήριξη αλλογενών μειονοτήτων, εξ ορισμού πολιτιστικώς αλλοτρίων και όχι κατ’ ανάγκη συμπαθών προς την Ευρώπη, την οποία πολλοί στις τάξεις τους προσβλέπουν ως την κοιτίδα των «καταπιεστών» τους. Αρκεί να σκεφθεί κανείς τους μαζικούς βανδαλισμούς κατά των αγαλμάτων του Χριστοφόρου Κολόμβου.

Όμως, σκοπός του κειμένου αυτού δεν είναι ο ακριβέστερος προσδιορισμός των αλλοιώσεων τις οποίες έχει υποστεί η δημογραφία των Η.Π.Α. και συνακολούθως η πολιτισμική κοινωνική και πολιτιστική ιδιοσυστασία του πληθυσμού τους. Αλλά, ότι, εν όψει αυτών, η προσπάθεια θεσμικής εξελίξεως της Ε.Ε. και αναπτύξεως της αμυντικής διαστάσεώς της πρέπει να ενταθεί. Συγχρόνως, πρέπει να μειωθεί και η ανοχή προς στοιχεία όπως εκείνα των νεοπαγών αυταρχικών καθεστώτων της Πολωνίας και της Ουγγαρίας, τα οποία είναι, προδήλως, εν δυνάμει Ενδοευρωπαϊκοί συνεργοί μεθοδεύσεων αποσταθεροποιήσεως της Ε.Ε. είτε αυτές εκπορεύονται εκ του Κρεμλίνου είτε ―εις περίπτωση παλινορθώσεως, μετά μία 4ετία του ιδίου, του απερχομένου Προέδρου ή ομοφρόνων του― εκ του Λευκού Οίκου.

Η εσωτερική αντίστασις κατά των καθεστώτων αυτών, Orban και Kadzinsky εκ μέρους των μετριοπαθών αντιπολιτεύσεων των χωρών τους δεν είναι ακόμη αμελητέα. Δεν έχει πλήρως κατασταλεί. Πρέπει να ενθαρρυνθεί και να υποστηριχθεί εμπράκτως. Η απειλή της αποπομπής τους πρέπει να αιωρηθεί, όπως είχε αιωρηθεί προ 5ετίας και η απειλή αποπομπής της Ελλάδος, η οποία και είχε, αμέσως,  επιφέρει την τροπή εις άτακτη φυγή της τότε Ελληνικής κυβερνήσεως ―και βαρύ κόστος επί των ατυχών Ελλήνων· επί δικαίων τε και αδίκων· όχι μόνον επί των χορευτών της πλατείας Συντάγματος, των νυκτών των εκλογών και του πραξικοπηματικού δημοψηφίσματος εκείνου του μοιραίου έτους. Επ’ αυτού, δεν πρέπει να παροράται, ότι αν και, τυπικώς, ευρίσκονται επί των αντιθέτων άκρων του ιδεολογικού φάσματος, η υφή του ΣΥΡΙΖΑ και των ακροδεξιών κινημάτων της Πολωνίας και της Ουγγα­ρίας είναι πολλαπλώς ταυτόσημη.

Αλλά, προ παντός άλλου, πέραν της παγιώσεως και διασφαλίσεως του εσωτερικού μετώπου της, η Ε.Ε. πρέπει ―ας το επαναλάβομε―, να στραφεί, προς την θεσμική και υλική ανάπτυξη αμυντικού βραχίονός της, αυτονόμου του αβεβαίου μέλλοντος της Βορειο-Ατλαντικής Συμμαχίας. Τότε και τότε μόνον θα είναι εις θέση να ελέγξει περιφερειακούς ταραχοποιούς όπως, π.χ. την Τουρκία του Προέδρου Erdogan. Η διασφάλισις της αμυντικής συνεργίας του Η.Β. πρέπει να αποτελέσει πρωτεύουσα μέριμνα, αμέσως μετά την καλή ή κακή κατάληξη της διαδικασίας της Βρετανικής εξόδου και ενδεχομένως και την αρχική φάση εκατέρωθεν πικρίας, η οποία, μοιραίως, ίσως θα προκληθεί.

Όπως προανεφέρθη, η ελπίς ότι η λήξις της Προεδρείας Trump θα επαναφέρει εις βάθος χρόνου, την αδιατάρακτη, συμβατική, μεταπολεμική ομαλότητα των δι-Ατλαντικών σχέσεων, μάλλον δεν επαληθεύεται. Η Ε.Ε. πρέπει να προετοιμασθεί να είναι μόνη εντός ενός ανταγωνιστικού διεθνούς περιβάλλοντος. Οι Εταίροι της πρέπει να το κατανοήσουν. Ουδείς εξ αυτών είναι, μόνος του, επαρκής να διασφαλίσει την επιβίωσή του.

 

Π.Κ.Μ.

*