Eκ Πατρών ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εξήγγειλε τα εξής: […εμείς, οι Έλληνες, θ’ αγωνισθούμε, αποφασισμένοι και υπό όρους αρραγούς ενότητας, για την επίτευξη και των εξής στόχων: Πρώτον, για ν’ αναγνωρισθεί διεθνώς η Γενοκτονία του Ελληνισμού του Πόντου, ως στίγμα βαρβαρότητας που θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην ανθρώπινη μνήμη. Και, δεύτερον, για ν’ αναγκασθούν οι θύτες να εκφράσουν, τουλάχιστον, μία αναδρομική συγγνώμη, εγκαταλείποντας έτσι την ως τώρα ανίερη τακτική της αδίστακτης παραχάραξης των, κατά γενική ομολογία, αμάχητων ιστορικών τεκμηρίων…].
Είναι, αναμφιβόλως, αξιέπαινη και ευγενής η προσδοκία του Προέδρου και άκρως επιθυμητή η επίτευξις αμφοτέρων των στόχων.
Ευχόμεθα κάθε επιτυχία, παρ’ όλον ότι ακόμη και Έλληνες ιστορικοί ―οι σοβαρώτεροι τουλάχιστον―, αναγνωρίζουν ότι ο διωγμός των Ποντίων, αν και δεν αμφισβητείται, δεν προσέλαβε διαστάσεις γενοκτονίας, όπως των Αρμενίων ―την οποία, η Άγκυρα εξακολουθεί να αγνοεί, ενώ και η διεθνής κοινότητα, πέραν κοινοβουλευτικών ψηφισμάτων λίγων Δυτικών χωρών δεν την έχει έως τώρα, ρητώς και θεσμικώς, καταδικάσει. Πάντως, όπως προανεφέραμε, ευχόμεθα κάθε επιτυχία. Άλλωστε, η δραστηριοποίησις επί του προκειμένου διαφόρων φορέων των αποδήμων έχει αποβεί αρκούντως αποτελεσματική.
Την στιγμή, όμως, αυτή, υπό την διανυομένη συγκυρία των Ελληνο-Τουρκικών σχέσεων, παριστά αυτή η Προεδρική εξαγγελία ορθή ιεράρχηση και αίσθηση των προτεραιοτήτων; Διευκολύνει τις μεθοδεύσεις της Κυβερνήσεως και του Πρωθυπουργού κατά την προσπάθειά τους διαχειρίσεως της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, υπό μάλλον σκοτεινούς οιωνούς και όχι, ακριβώς, από θέση ισχύος;
Θεωρητικώς, έστω, κάθε δήλωσις του αρχηγού ενός Κράτους έχει βαρύτητα πολιτική και ηθική-συμβολική, μείζονα εκείνης των κυβερνητικών δηλώσεων. Υποτίθεται, άλλωστε, ότι είναι καρπός κυβερνητικής παροτρύνσεως ή συγκαταθέσεως ―και ως εκ τούτου είναι πάντοτε ιδιαιτέρα η απήχησίς της πέραν των συνόρων της χώρας ―ιδίως, όταν είναι γνωστόν ότι συνταγματικοί περιορισμοί δεν επιτρέπουν την ανάληψη προσωπικών πρωτοβουλιών του Προέδρου.
Πρέπει να τονισθεί, βεβαίως, ότι ο σημερινός Πρόεδρος της Δημοκρατίας προσέφερε, δια προσωπικής του, αποκλειστικώς, πρωτοβουλίας, μεγίστη υπηρεσία στην χώρα, κατά την διάρκεια των δραματικών ημερών του Ιουνίου και Ιουλίου 2015. Δεν είχε μεν επιχειρήσει να αποτρέψει το πραξικόπημα ―διότι πραξικόπημα ήταν― του αθλίου δημοψηφίσματος, δια του οποίου οι Έλληνες εκαλούντο να απαντήσουν εντός ελαχίστων ημερών αν αποδέχονται ή απορρίπτουν χιλιάδες σελίδων, ξενογλώσσων κειμένων συμφωνίας, μεταξύ της Ελλάδος και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Ίσως, όμως, σωφρόνως ποιών. Διότι, ο μεν τότε Πρωθυπουργός δεν είχε ακόμη υποστεί την θεραπευτική ―παροδικώς σωφρονιστική―, κρίση πανικού, την οποία υπέστη αμέσως μετά. Η δε κυβέρνησίς του είχε εις τους κόλπους της άγρια στοιχεία τα οποία προετοίμαζαν διαρρήξεις της Τραπέζης της Ελλάδος και του Νομισματοκοπείου και πιθανότατα θα ήθελαν προσχήματα περαιτέρω εκτραχύνσεως της καταστάσεως και εξαπολύσεως οχλοκρατικής βίας.
Ήταν, όμως, σωτηρία η παρέμβασις του Προέδρου εκείνες τις ημέρες, διότι, αναλαμβάνων πρωτοβουλία επικοινωνίας, επέτυχε να κινήσει το ενδιαφέρον και την ευαισθησία του Προέδρου Ολάντ και από εκεί να εκκινήσει η μεθόδευσις της καθυστερήσεως και τελικώς, της αποσοβήσεως της αποβολής της χώρας από την ζώνη του κοινού νομίσματος και την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία είχε, ήδη, δρομολογηθεί.
Εκείνη η προσωπική προσφορά του Προέδρου θα διατηρηθεί, πάντοτε, εις διαρκή, ευγνώμονα εθνική μνήμη. Δεν έχει ανάγκη, άλλων δαφνών.
Π.Κ.Μ.
**
