Π.Κ. ΜΑΚΡΗΣ
Ρίγη εθνικής συγκινήσεως και υπερηφανείας προεκάλεσε η δημοσία ανακοίνωσις της τελεσιγραφικής κλήσεως προς τον πρέσβυ της Λιβύης να καταθέσει, εντός προθεσμίας λίγων εικοσιτετραώρων, τα πλήρη κείμενα της τουρκολιβυκής συμφωνίας, διότι άλλως θα απελαθεί πάραυτα.
Ο συντάκτης του παρόντος ελπίζει ότι δεν θα υπαναχωρήσωμε. Εδώ, τουλάχιστον, έναντι αυτού του ταλαιπώρου –όπου, κατά το κοινώς λεγόμενον «μας παίρνει»–, ας παραστήσωμε την υπερδύναμη.
Τα ίδια κείμενα, βεβαίως, είναι εις θέση να παρουσιάσει και ο πρέσβυς της Τουρκίας, η οποία είναι άλλωστε και ο «πρωταίτιος» της συμφωνίας. Ας τα ζητήσομε, λοιπόν και από αυτόν, υπό την ιδία προθεσμία απελάσεως. Τότε, τα ρίγη θα ήταν, πράγματι, δικαιολογημένα. Λίγη, στοιχειώδης, αίσθησις μέτρου και σοβαρότητος —ίσως και άλλων τινών—, δεν θα έβλαπτε.
Ο αρμόδιος Υπουργός είναι, πάντοτε, σοβαρώτατος και καθόλα μεμετρημένος. Τι συνέβη; Ακόμη και φιλικώτατα προς τις ελληνικές απόψεις διακείμενοι ευρωπαίοι, εδώ, διπλωματικοί παρατηρηταί εκάγχασαν όπως είχαν να καγχάσουν από τη λήξη του οπτικοακουστικού ψυχαγωγικού προγράμματος των Υπουργών Εξωτερικών και Αμύνης της απελθούσης Κυβερνήσεως.
