ΝΙΚΗ ΣΤΑΥΡΙΔΗ.,
Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2019.
Σύντομες είναι οι “Μικρές αστόλιστες ιστορίες” (Εστία, 2018) της Νίκης Σταυρίδη, το λέει κι ο τίτλος “μικρές”, όχι όμως κι “αστόλιστες”, όπως μετριόφρονα τις ονόμασε η ίδια. Στολισμένες είναι, με μνήμες και νοσταλγία, με ήχους από ούτι και λατέρνα, με έρωτα και συλλογικό φόβο, με ενοχές και απελευθερώσεις, με τη γεύση των ιτσλί, με αγάπες και διαψεύσεις, με στάχτη και καπνούς από παλιά βιβλία…
Πρόκειται για εικόνες και στιγμιότυπα συνάντησης και αποχαιρετισμού από μια περασμένη εποχή στην Πόλη. Ο Γιούρι, η Θάλεια Νομίδου, το Αμπίτ Χαν, η Ρωμαλέα, η γιαγιά, η άλλη γιαγιά, το παλιό Larousse, οι “Τετράρχες” στο παλάτι των Δόγηδων, που άφησαν το ένα ποδαράκι τους στον Ιππόδρομο της Κωσταντινούπολης, ο Νεντίμ, η εκδρομή στο Γιάκατζικ που δεν έγινε, η Κάρεν και τα τσιμισίρια, η πολυκατοικία “Τουγμπά” στο Μπεμπέκι, η θεία Αυγούστα, το Γκέμλικ, τα μνήματα στο Μπαλουκλή (ελληνικά), τα μνήματα στο Καντίκιοϊ (ελληνικά), τα μνήματα στο Ζιντζιρλίκουγιου (τουρκικά), το βιολί και το κοντσέρτο του Βιενιάφσκι, η Κική, η Αρασιά, τα πετραδάκια της Μπρούσας, ο Γιάννης, ο Βασίλης, το αηδόνι στο Νηχώρι…
Πρόσωπα και σημεία μέσα στον χρόνο και τους τόπους.
