Π.Κ. ΜΑΚΡΗ
Η θέα των διαπλεκομένων κεράτων του τραγελάφου –κυβερνητικού κατ’ αρχήν, αλλά, όχι μόνον–, τα οποία έχουν περιβάλει την Συμφωνία των Πρεσπών, έχει αρχίσει να αποθαρρύνει την σοβαρά συζήτηση επί της ουσίας της. Παρά ταύτα, όσοι συμπολίται παρασύρονται από τους πειρασμούς της επικαιρότητος και θεωρούν ότι πρέπει να εκφέρουν την άποψή τους –και ενδεχομένως, να αποφασίσουν αν θα συμμετάσχουν εις θερινά συλλαλητήρια–, καλώς θα πράξουν να λάβουν υπ’ όψιν ωρισμένα, αντικειμενικά, από ετών αποκρυσταλλωμένα, δεδομένα, από τα οποία, ενδεικτικώς, ανακεφαλαιώνονται, στην συνέχεια, τα πλέον καθοριστικά:
▪ 139 των 193 (περισσότερα των 2/3) μελών της Γενικής Συνελεύσεως των Ηνωμένων Εθνών έχουν ήδη αναγνωρίσει, διμερώς, την αντισυμβαλλομένη χώρα υπό την αμιγή, «Συνταγματική», ονομασία της, «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Επέκειτο και σειρά νέων αναγνωρίσεων υπό την ονομασία αυτή, αλλά η σχετική επικοινωνία μεταξύ των αντιστοίχων πρωτευουσών και των Σκοπίων φέρεται ότι ανεστάλη μετά την υπογραφή της Συμφωνίας.
▪ 4 των 5 μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ (ΗΠΑ, ΗΒ, Ρωσία και Κίνα) έχουν, επίσης, αναγνωρίσει την γειτονική χώρα, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».
▪ Εις τους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας εμειοψήφησε, μόνη, η Γαλλία, το Veto της οποίας και απέτρεψε την αποδοχή της γείτονος στην Γ. Συνέλευση ως «Μακεδονίας» και επέβαλε την παραμονή της, εκεί, υπό την «διεθνή» ονομασία της. Όμως, η χρήσις του Γαλλικού Veto υπέρ της Ελληνικής θέσεως, έγινε υπό την αντίληψη ότι η άλλη πλευρά, επεδείκνυε αδιαλλαξία και δεν συνέβαλε στην προσπάθεια εξευρέσεως κοινώς αποδεκτής ονομασίας όπως προέβλεπε η Ενδιάμεση Συμφωνία.
▪ Τελικώς, παρ’ όλη την τυπικώς ισχύσασα εις τους κόλπους των ΗΕ, διεθνή ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», όλοι, κατά την τρέχουσα λειτουργία του διεθνούς οργανισμού, αναφέρονται, επί μία 25ετία, στην «Μακεδονία».
▪ Τα μέσα ενημερώσεως όλου του κόσμου μόνη την ονομασία «Μακεδονία» γνωρίζουν και ανεξαιρέτως, ως «Μακεδόνες» αναφέρουν τους κατοίκους της χώρας και τους επισήμους της –«Μακεδών Πρωθυπουργός», «Μακεδών Υπουργός», «κρατούμενοι Μακεδόνες δημοσιογράφοι» (όταν επί Gruevsky εδιώκοντο τα μέσα ενημερώσεως) κ.ο.κ.
▪ Βαρύ περαιτέρω πρόκριμα απετέλεσε η καταδίκη της Ελλάδος εκ μέρους του Δ.Δ .της Χάγης επί του Ελληνικού Veto, του οποίου διάφοροι εκπρόσωποι –αλλά όχι η Υπουργός Εξωτερικών– της τότε Κυβερνήσεως (Κ. Καραμανλή) εκαυχήθησαν δημοσίως, αλλά αναληθώς, ότι έγινε χρήσις κατά την συνάντηση κορυφής του ΝΑΤΟ του Βουκουρεστίου, του έτους 2008. Ορθότατα, διακεκριμένοι σχολιασταί έχουν επισημάνει ότι η απόφασις του Δ.Δ. απέρριψε το αίτημα το οποίο είχε, επίσης, υποβάλει η ενάγουσα χώρα να απαγορευθεί και η μελλοντική, κατά της υποψηφιότητός της, χρήσις Ελληνικού veto. Το πρόκριμα, εν τούτοις, παρέμενε άκρως δυσμενές υπό πολιτικούς, τουλάχιστον, όρους, διότι άφηνε, πλέον, επαρκές εν δυνάμει έρεισμα και συνακόλουθη διακριτική ευχέρεια, της Συμμαχίας να αγνοήσει κάθε νέα χρήση Ελληνικού Veto κατά της ΠΓΔΜ. Συγχρόνως, εις περίπτωση Ελληνικής υποτροπής, θα άνοιγε η οδός προσφυγής της αντιδίκου στην Γ. Συνέλευση των ΗΕ. Είναι κοινώς αποδεκτή η νομική παραδοχή ότι κατάχρησις δικαιώματος, αίρει το δικαίωμα.
▪ Την ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην Β. Ατλαντική Συμμαχία –η ένταξις στην ΕΕ θεωρείται υπό διαφορετική οπτική– κρίνει επειγόντως αναγκαία και ο Πρόεδρος Macron, ο οποίος θέτει ως σημαντική κοινή προτεραιότητα την ανάσχεση της Ρωσικής διεισδύσεως στην Ν. Ανατολική Ευρώπη και της δράσεως του Κρεμλίνου προς ενίσχυση και εκεί, ακροδεξιών κινημάτων. Να μην λησμονείται ότι η Γαλλία έχει ήδη καταστεί η βάσις του Ευρωπαϊκού πυλώνος της Συμμαχίας μετά την αποχώρηση του ΗΒ από την ΕΕ και ηγείται των πρωτοβουλιών αναπτύξεως μηχανισμών Ευρωπαϊκής αμύνης εντός και εκτός Ατλαντικού πλαισίου. Εις επίμετρον –ας επαναληφθεί μια ακόμη φορά–, μόνον το Veto της παρεμπόδισε και εξακολουθεί να παρεμποδίζει την τυπική αναγνώριση της ονομασίας των γειτόνων ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» από την διεθνή κοινότητα.
▪ Από την ένταξη των Δ. Βαλκανίων στην Β. Ατλαντική Συμμαχία η Ελλάς έχει να ωφεληθεί και να ενισχύσει την ασφάλειά της περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της περιοχής. Η Ρωσία δεν είναι η μόνη η οποία πολυπραγμεί εκεί. Εξ ίσου πολυπράγμων είναι και η Τουρκία η οποία δεν λειτουργεί πλέον ως «γέφυρα» του ΝΑΤΟ προς την Αλβανία, το Κόσσοβο και την πΓΔΜ, όπως καθησύχαζαν προηγούμενες Τουρκικές Κυβερνήσεις και ο Κος Erdogan πριν την τελική μετάλλαξή του. Το νεοπαγές καθεστώς της Αγκύρας δρα ήδη ως ελεύθερος σκοπευτής αποσταθεροποιήσεως, συχνά ως στρατηγικός εταίρος του Κρεμλίνου και πάντως, ως σκαπανεύς στρατηγικών ερεισμάτων όπου ευρίσκει πρόσφορα εδάφη. Παρομοία περικύκλωσις της Ελλάδος είναι επικίνδυνη και απευκταία. Ο τελευταίος ο οποίος επιθυμεί την ένταξη των Δ. Βαλκανίων στην Συμμαχία είναι, ακριβώς, ο Κος Erdogan, διότι η αυτονομία της δράσεώς του θα τεθεί υπό συμμαχική εποπτεία και το ενδιαφέρον των επί μέρους κυβερνήσεων προς την Άγκυρα και προς σχήματα διμερούς στρατηγικής και αμυντικής συνεργασίας θα μειωθεί.
▪ Το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού των εθνών και των λαών έχει, καλώς ή κακώς, ενριζωθεί εν μέσω των γενικών αρχών και του ηθικού-αξιακού πλαισίου της λειτουργίας της διεθνούς κοινότητος. Περιορισμοί του κατ’ εξαίρεση, μόνον, είναι νοητοί και εφικτοί –π.χ., όπως ακριβώς στην προκειμένη περίπτωση, επί του ονόματος ενός κράτους αν αυτό υποδηλοί επεκτατικές και αλυτρωτικές προθέσεις. Περιορισμοί πώς θα αποκαλέσουν οι πολίται ενός κράτους τους εαυτούς τους ή την γλώσσα τους, δεν είναι νοητοί.
Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η Ελληνική θέσις, ήταν βαρέως μειονεκτική κατά την έναρξη της διαπραγματεύσεως −η οποία, πρέπει να συγκρατηθεί, εκκίνησε κατόπιν πρωτοβουλίας της Συμμαχίας και της νέας Κυβερνήσεως των Σκοπίων. Ως εκ τούτου, τιθέμενος προ της τελικής συμφωνίας, οφείλει ο ουδέτερος παρατηρητής να παραδεχθεί ότι προς την Ελληνική πλευρά επεδείχθη εύνοια των εποπτών της διαδικασίας, διότι επέβαλαν επί του αντισυμβαλλομένου την εγκατάλειψη πολλών των προαναφερθέντων πλεονεκτημάτων τα οποία είχε κερδίσει κατά την διάρκεια μιας ολοκλήρου 25ετίας. Μιας 25ετίας, κατά την οποία η Ελλάς έχει, αντιστοίχως, υποστεί την σειρά των προαναφερομένων ταπεινωτικών αποτυχιών κατά την διαρκή προσπάθειά της να αποτρέπει την αναγνώριση της γείτονος από τα μέλη της διεθνούς κοινότητος υπό την αμιγή ονομασία «Μακεδονία».
Η οργή των αντιπάλων του σώφρονος Κου Ζάεφ είναι εύλογη, διότι η οριστική, πλήρης, erga omnes –πλην της Ελλάδος εννοείται–, επικράτησις του ονόματος «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και η συνακόλουθη εσχάτη Ελληνική ήττα και ταπείνωσις –ο κόσμος «πλην Λακεδαιμονίων»–, ήταν θέμα λίγου ακόμη χρόνου.
Εννοείται ότι καθ’ όλη την διάρκειά των συνομιλιών ελειτούργησαν προς αμφότερες τις πλευρές, αμέσως και εμμέσως, φόβητρα και υποσχέσεις· επεσείοντο και ράβδοι και δαύκοι καρωτοί (κοινώς καρότα). Η όλη δομή της συμφωνίας είναι προσφυώς περιορισμένη και σχεδιασμένη να επιφέρει, ευθύς εξ αρχής, από της υπογραφής της, αμοιβαίες δεσμεύσεις και να θέσει, εις πρακτικούς όρους, εμπόδια υπαναχωρήσεως. Ωρισμένα ουσιώδη σημεία κατοπτρίζουν μεθοδολογία Αγγλοσαξωνικού ιδιωτικού δικαίου −όπως και την συντακτική συμβολή εμπειρογνωμόνων, μάλλον εξωεδαφικών των δύο χωρών.
Η παραχώρησις (άρθρο 3) της Μακεδονικής «εθνικότητος» (“nationality” −βλ. και Υ.Γ. 1, περί του ευτελούς τεχνάσματος της ηθελημένως εσφαλμένης Ελληνικής μεταφράσεως του όρου εις «ιθαγένεια»), δεν πρέπει να εκπλήσσει· δεν ήταν εφικτή η αποτροπή της. Κατ’ αρχάς διότι, όπως ανεφέρθη και στην αρχή του κειμένου, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, από ενός σημείου και πέραν τουλάχιστον, δεν περιορίζεται. Αλλά και διότι χωρίς την πρόνοια αυτή, η ήδη βιαιοτάτη αντίδρασις του Προέδρου Ιβάνωφ και της Αντιπολιτεύσεως του VMR, κατά της οποίας πρέπει να αντιπαλαίσσει ο Κος Zaev, θα κατέληγε ακαταγώνιστη.
Τα αντισταθμίσματα της παραχωρήσεως αυτής δεν είναι αμελητέα, όπως ο προσδιορισμός της γλώσσας ως Σλαβικής και η παραίτησις από την εθνοτική, ιστορική και πολιτιστική κληρονομία του Μ. Αλεξάνδρου. Αμφότερα, ίσως, φαίνονται αυτονόητα, αλλά ο κοινός νους δεν είναι κοινός και σπανίως διατίθεται εις επαρκή ποσότητα, ιδίως εντός εθνικιστικών κρανίων. Έστω δε και ως μυθομανής μεγαλομανία, η διεκδίκησις της αρχαίας Μακεδονικής ιστορίας είχε τεθεί ως συστατικός όρος της πολιτισμικής ταυτότητος του νεοπαγούς κράτους και ήταν άκρως ενοχλητική προς την Ελληνική πλευρά, η οποία και έθετε συνεχώς την απαίτηση διακοπής της «κλοπής της Ελληνικής ιστορίας».
Εν ολίγοις, η επιτευχθείσα συμφωνία παριστά απροσδόκητη συμμαχική πίεση επί των Σκοπίων και προς την πλευρά των Αθηνών γενναιοδωρία –οι λόγοι, περιφερειακοί και ευρύτεροι, δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν–, αλλά και σωφροσύνη του Κου Ζάεφ, προς τους ουσιαστικώς, ήδη ηττημένους.
Κυριολεκτικώς, ανεσύρθη η Ελλάς από τις σιαγόνες δεινής ήττας.
Βεβαίως, ούτε η αποτίμησις του εθνικού οφέλους ούτε, ακόμη και η ιδιοτελής προσδοκία της ευαρεσκείας των Συμμάχων, θα είχαν αρκέσει να πείσουν την Ελληνική Κυβέρνηση να προχωρήσει στην σύναψη συμφωνίας αν αυτή, μέχρι, σχεδόν, της τελικής φάσεως της διαδικασίας, δεν είχε υπολογίσει ότι μεταξύ των φατριών των φιλελευθέρων και των λαϊκών Δεξιών της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως θα επήρχετο διάσπασις –όπως, πράγματι, συνέβη εις το Κίνημα Αλλαγής μεταξύ των Ποταμίων και των υπολοίπων–, ενώ οι δικοί της ψηφοφόροι, ως καλοί αριστεροί, θα παρέμειναν άνοσοι εις εθνικιστικές εξάρσεις. Έσφαλε όμως.
Έσφαλε η Κυβέρνησις κατά τους υπολογισμούς της, αφ’ ενός, διότι στην Ελλάδα κάθε μείζων αντιπολίτευσις ούτε ενδοσκοπείται, ούτε διστάζει, ούτε διασπάται προκειμένης οποιασδήποτε ευκαιρίας φθοράς κάθε Κυβερνήσεως και επιβολής εκλογικού κόστους. Εκμεταλλεύεται την παρουσιαζομένη ευκαιρία μέχρις εσχάτων, ανεξαρτήτως οποιουδήποτε εθνικού οφέλους ή ζημίας. Άλλωστε, όπως το ετονίσαμε και άλλοτε, η συμπεριφορά των νυν κυβερνώντων, όταν ήταν αντιπολίτευσις, επί των υψίστων εθνικών θεμάτων, της οικονομίας, του χρέους και της παραμονής στην ζώνη του κοινού νομίσματος –«είχαμε αυταπάτες», εξήγησε ο Πρωθυπουργός–, δικαιολογεί πλήρως και εκ προοιμίου, κάθε εξ ίσου κυνική, δημαγωγική και στερημένη συνεπείας, ανταποδοτική συμπεριφορά της σημερινής αντιπολιτεύσεως.
Έσφαλε, επίσης, η Κυβέρνησις διότι ελησμόνησε ότι ο όγκος των ψηφοφόρων της του 2015 δεν ήταν οι άδοντες στην Πλατεία Συντάγματος, τις νύκτες των εκλογών και του δημοψηφίσματος, τους ανταρτικούς ύμνους εκείνων οι οποίοι είχαν εκχωρήσει την αυτονομία της Μακεδονίας και της Θράκης (ολομέλειες ΚΚΕ 1922 και 1949), αλλά ανόητοι και εύπιστοι μικροαστοί, μεσοαστοί ή και μεγαλοαστοί, οι οποίοι ήλπιζαν να αποφύγουν τους φόρους ακινήτου περιουσίας και απογοητευμένοι, έχουν επανεύρει –αν ποτέ τις είχαν απολέσει–, όλες τις περίεργες ανασφάλειες, ευαισθησίες, προκαταλήψεις, σύνδρομα επιθετικής μειονεκτικότητος και μανίες καταδιώξεως του νεο-Ελλαδικού λαϊκού εθνικισμού (βλ. και Υ.Γ. 3). Αλλά και πέραν αυτών των εφημέρων «αριστερών» του έτους 2015, στην χώρα μας, ακόμη και γνήσιοι παλαιοί Αριστεροί δεν είναι απηλλαγμένοι εθνικιστικών –ούτε, ατυχώς, θρησκευτικών– ιδεοληψιών.
Αναμφιβόλως, η εμμονή της αντιπολιτεύσεως επί τοποθετήσεων ανακολούθων των ιδίων των δικών της προγραμματικών θέσεων του έτους 2007, προκαλεί την απογοήτευση των φιλελευθέρας χροιάς οπαδών της, όπως και των ξένων φίλων της. Η επίκλησις των ρυθμίσεων της συμφωνίας περί εθνικότητος δεν πείθει. Επαναλαμβανόμενα, διασταυρούμενα και εμφανίζοντα διαχρονική συνέπεια, συνέχεια και ανθεκτικότητα, δημοσκοπικά δεδομένα, επιβεβαιώνουν ότι ο εμμονικός παραλογισμός της συντριπτικής πλειονότητος (65%) των Ελλήνων δεν φθάνει καν μέχρις εκεί, μέχρι την εθνικότητα και την γλώσσα, αλλά εντοπίζεται, στην πραγματικότητα, επί της αρνήσεως του δικαιώματος, προς τους κατοίκους της εκτός των Ελληνικών συνόρων Μακεδονίας, να περιλάβουν το όνομα του εδάφους τους στην ονομασία του κράτους τους, όπως και αν το ποικίλουν, όπως και αν το προσδιορίσουν «Η Μακεδονία είναι μόνο Ελληνική». Αυτός είναι η κυρίαρχη ιαχή των συλλαλητηρίων. Αυτή είναι η ιδεοληψία των 2/3 του εκλογικού σώματος της χώρας προς την οποία δεν τολμούν να αντιπαρατεθούν ευθέως, ούτε η αξιωματική αντιπολίτευσις ούτε το «Κίνημα Αλλαγής» –ορθώς ίσως…
Ορθώς, διότι η ιδιομορφία των Ελληνικών πολιτικών ηθών και του θυμικού του Ελληνικού εκλογικού σώματος, είναι αυτή η οποία είναι. Δεν θα μεταβληθεί δια μαγικής ράβδου και στην πολιτική όλα πρέπει να ιεραρχούνται. Αν, εν όψει του γενικού παραλογισμού, η δημοσία αποδοκιμασία της συμφωνίας των Πρεσπών και η καταψήφισίς της στην Βουλή από την αντιπολίτευση, είναι η αναγκαία συνθήκη ελέγχου των λαϊκοδεξιών φατριών της και εκλογικής επιτυχίας της υπό την σημερινή ηγεσία της, τότε καλώς πράττει.
Η έλευσις μιας Κυβερνήσεως η οποία θα διακόψει τις εξόδους των τρομοκρατών από τις φυλακές και θα προχωρήσει στην ανακατάληψη των υπό αντιεξουσιαστική τρομοκρατία συνοικιών της πόλεως και στην άρση ενός εκλογικού συστήματος διαρκούς ακυβερνησίας, είναι πολύ μεγαλυτέρας σημασίας από οποιεσδήποτε συνέπειες και αν επακολουθήσουν αν, εις πείσμα της λογικής, η συμφωνία των Πρεσπών δεν κυρωθεί από την Ελληνική Βουλή αν και όταν η άλλη πλευρά θα έχει τηρήσει τα υπεσχημένα.
Ίσως, μάλιστα, να υπάρξουν τότε και ψήγματα οφέλους. Οφέλους παιδαγωγικής υφής προς τους συναλαλάζοντες των συλλαλητηρίων. Θα βιώσουν, τότε, τα αποτελέσματα του πείσματός τους τα οποία δεν θα είναι άλλα από την τελική, διεθνή, επικράτηση της αμιγούς οποιουδήποτε προσδιορισμού Μακεδονικής ονομασίας της γείτονος. Η πραγματική ζημία δεν θα είναι ιδιαιτέρως επώδυνη, διότι τούτο είχε, σχεδόν, ήδη συμβεί. Αλλά το μάθημα δεν θα στερείται χρησιμότητος.
Τα αποτελέσματα των εκλογών του Ιανουαρίου 2015 και του δημοψηφίσματος του Ιουνίου του ιδίου έτους επέτρεψαν εις όσους τα επανηγύριζαν και τα εχόρευαν στην Πλατεία Συντάγματος –αλλά και εις τους πανηγυριζομένους εκλεκτούς τους–, να γευθούν τις συνέπειες των επιλογών τους και αρκετοί από αυτούς να σωφρονισθούν. Ο σωφρονισμός τους αποδεικνύεται, ως προς μεν τους πανηγυρίσαντες, από τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα· ως προς δε την Κυβέρνηση, από την όψιμη –έστω και υστερόβουλη–, ευπείθειά της προς τους Εταίρους. Το κόστος των μαθημάτων του έτους εκείνου, ήταν βαρύ· αλλά και τα μαθήματα, δύσκολα θα λησμονηθούν. Η παιδαγωγική, σωφρονιστική και αναμορφωτική αξία και αποτελεσματικότητα των ποινών και του παραδειγματισμού δεν πρέπει να υποτιμώνται.
Προς το παρόν, κοινός πόθος και αγωνιώδης προσδοκία όλων των κυβερνώντων και όλων, σχεδόν, των αντιπολιτευομένων –πλην της τρεφομένης από εντάσεις «Χρυσής Αυγής»–, είναι η απόρριψις της συμφωνίας κατά το δημοψήφισμα του φθινοπώρου στην π. Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Όλοι, τότε, θα αποπαγιδευθούν από άβολες, εκλογικώς, θέσεις στις οποίες έχουν περιέλθει –είτε εκ συγκυριών, είτε κατόπιν επιλογών τους–, καταρώμενοι και αλλήλους, αλλά, προ παντός άλλου, τους… κακούς Σκοπιανούς…
Π.Κ.Μ.
ΤΡΙΑ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΑ
Υ.Γ.1: Είναι ευτελές το τέχνασμα της αποδόσεως του όρου “Nationality” του Άρθρου 3 του κειμένου της συμφωνίας στην Αγγλική, ως «Ιθαγένεια» επί του ιδίου άρθρου του Ελληνικού κειμένου. Οι λεξιλογικοί προσδιορισμοί είναι σαφείς και διακριτοί και στις δύο γλώσσες: nation είναι το Έθνος· nationality είναι η εθνικότητα· citizenship είναι η ιθαγένεια· ethnicity είναι η εθνότητα. Ομοίως, τα αντίστοιχα και στην ετέρα γλώσσα εργασίας της ΕΕ, την Γαλλική: nationalité, citoyenneté, ethnicité. Ευρύτερος είναι ο όρος «εθνικότητα», ο οποίος περιλαμβάνει και την «ιθαγένεια». Όταν επί του Αγγλικού κειμένου επιλέγεται ο ευρύτερος όρος, ο αντίστοιχος πρέπει να χρησιμοποιηθεί και επί του Ελληνικού. Αφ’ ης στιγμής προσφέρει η Ελληνική γλώσσα τους ακριβείς, κυριολεκτικώς και ετυμολογικώς, αντιστοίχους όρους, η χρήσις του ετυμολογικώς αναντιστοίχου και εννοιολογικώς στενωτέρου, δεν είναι διακριτική ευχέρεια, αλλά κουτοπόνηρη απόπειρα παραπλανήσεως. Ποτέ η νομική ερμηνεία των όρων δεν συγκρούεται προς την λογική της ετυμολογίας τους.
Πέραν, όμως, αυτού, πέραν των κανόνων κυβερνητικής συμπεριφοράς, τους οποίους παριστά η παραχάραξις του Ελληνικού κειμένου, πρέπει, αν δεν διορθωθεί, να κριθεί ως κώλυμα παρουσιάσεώς του στην Βουλή. Προφανώς, η εκδοχή του κειμένου της συμφωνίας η οποία, εκ των πραγμάτων, θα ισχύει… erga omnes, προς την οποία όλοι θα προστρέχουν, είναι η Αγγλική. Η αντιπολίτευσις πρέπει να απαιτήσει την διόρθωση του Ελληνικού κειμένου.
Ο συντάκτης του παρόντος δεν απέκρυψε ότι θεωρεί εθνικώς σκόπιμη την επικύρωση της συμφωνίας από την Βουλή. Όχι, όμως, δι’ εξαπατήσεως οποιουδήποτε βουλευτού. Πιθανόν, η αντίρρησις αυτή να μην εντυπωσιάζει Κυβέρνηση η οποία έχει θέσει εις δημοψήφισμα εντός αμέσων προθεσμιών τόμους ολοκλήρους αμεταφράστων κειμένων στην Αγγλική, χωρίς, μάλιστα, οποιαδήποτε αντίδραση από την Προεδρία της Δημοκρατίας, ή από Δικαστική Αρχή. Ατυχώς, η απόπειρα οιονεί πλαστογραφήσεως κειμένου διεθνούς συνθήκης μέσω της μεταφράσεώς του είναι ακόμη χειροτέρα.
Υ.Γ.2: Ο Πρόεδρος Ιβανώφ και η αντιπολίτευσις του VMR σπεύδουν, ως διασώσται, να απαλλάξουν τους Έλληνες πολιτικούς από την ανάγκη να φανούν συνεπείς προς τις επιλογές τους και να υποστούν το κόστος. Η μήνυσίς τους επί εσχάτη προδοσία κατά του Κου Zaev και των κυριωτέρων μελών της Κυβερνήσεώς του και ο εμφυλιοπολεμικός τόνος των καταγγελιών τους, φέρει στην μνήμη ότι ο Αρχηγός της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως είχε προ μηνών προβλέψει ότι η συμφωνία θα ενώσει τους Σκοπιανούς: «…δεν θα διχάσουμε τους Έλληνες για να ενώσουμε τους Σκοπιανούς».
Πρέπει κανείς να είναι ακριβοδίκαιος. Αλλά όπως και άλλοτε εσημειώσαμε, αξίζει ηυξημένης κατανοήσεως ένας φιλελεύθερος πολιτικός ο οποίος δεν ηγείται μόνον λογικών και πολιτισμένων ομοφρόνων του, αλλά και Ελληνοπρεπώς αρειμανίων, ακατεργάστων λαϊκο-δεξιών.
Υ.Γ.3: Την πραγματικότητα, την πεμπτουσία του συλλογικού ήθους μεγάλου όγκου των πολιτών της χώρας, προβάλλουν τα θλιβερά στιγμιότυπα των αγεληδόν καταπατούντων, κατά την διάρκεια διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων, την επιτύμβια πλάκα του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτου· άλλοτε Μακεδονομάχων και άλλοτε βιοπαλαιόντων συνδικαλιστών. Προδήλως, το όνειδος βαρύνει, προ παντός άλλου, κάθε Κυβέρνηση η οποία δεν προστατεύει και δεν αποκλείει τους αμέσως περιβάλλοντες χώρους και αφαιρεί ακόμη και τους φρουρούς από τα φυλάκια του Μνημείου.
Διανοείται, οποιοσδήποτε, πλήθη διαδηλωτών να πατούν την φλόγα του αντιστοίχου Γαλλικού Μνημείου υπό την Αψίδα του Θριάμβου; −διότι αυτή θα ήταν η αντιστοιχία των εικόνων…
Ας καταλάβομε ποιοί είμεθα και αν δικαιολογείται τόση υπεροψία προς όλους τους Βαλκανίους γείτονες.
