ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ…
Έχει αποσαφηνισθεί από της στήλης αυτής ότι η σημασία της ονομασίας του γειτονικού κράτους σμικρύνεται αφ’ ής στιγμής διασφαλισθεί, συμβατικώς και εμπράκτως, η διακοπή της καλλιεργείας, από κρατικούς φορείς, αλυτρωτικών βλέψεων του πληθυσμού της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας προς τμήματα της Ελληνικής επικρατείας.
Η Ελληνική αντίθεσις προς την «συνταγματική» ονομασία του, δικαιολογείται, όντως, υπό τους φόβους –φόβους μιας Ελληνικής πολιτείας, η οποία, ευλόγως, εν όψει και του παρελθόντος της και του παρελθόντος του περιβάλλοντος χώρου, στερείται αυτοπεποιθήσεως–, ότι το όνομα «Μακεδονία», αμιγές προσδιορισμού, θα δίδει, αφ’ εαυτού, έναυσμα αλυτρωτικών εξάρσεων. Επιτυγχανομένου, όμως, επαρκούς κατευνασμού, de yure και de facto, παρομοίων Ελληνικών φόβων, ο περιορισμός, πέραν ενός σημείου, του δικαιώματος αυτοπροσδιορισμού, δεν θα ήταν ούτε λογικός, ούτε ηθικός. Οποιοσδήποτε προσδιορισμός του γεωγραφικού ονόματος «Μακεδονία», ο οποίος δεν θα υποδηλοί αλυτρωτικές βλέψεις, θα είναι εξ ίσου αποδεκτός προς οποιονδήποτε άλλον.
Δεν θα στραφεί, συνεπώς, ο συντάκτης του παρόντος κειμένου προς την συγκριτική αξιολόγηση διαφόρων συνθέτων ονομασιών και των αντιστοίχων συνθετικών, η οποία απετέλεσε προσφιλή ενασχόληση και πνευματική και πατριωτική άσκηση του Πανελληνίου, κυβερνόντων και κυβερνομένων. Παρά ταύτα, διερωτάται: ποίος ήταν ο λόγος σπουδής όλων των κομμάτων να απορρίψουν την πρόταση ονομασίας «Μακεδονία του Illiden» (Illidenska Makedonia), η οποία, μάλιστα, είχε φανεί ότι ευκολώτερα διησφάλιζε την αποδοχή του Προέδρου Ιβανώφ και την ικανοποίηση του όρου της ισχύος της erga omnes, εσωτερικώς και διεθνώς. Ήταν εκείνη η οποία προσήγγιζε περισσότερο την λογική των Ελληνικών φοβικών συνδρόμων, διότι ο προσδιορισμός τον οποίον επετύγχανε ήταν εθνοτικός Σλαβικός, σαφής και περιοριστικός. Όπως, δηλαδή, ήταν προ 25ετίας η έσχατη παραχώρησις των «μετριοπαθών» της Ελληνικής πλευράς, οι οποίοι απεδέχοντο μεν την σύνθετη ονομασία του ομόρου «κρατιδίου» –ή «μορφώματος»–, αλλά υπό τον όρον του εθνοτικού, και όχι απλώς γεωγραφικού, προσδιορισμού του.
Η εξέγερσις του Illiden του έτους 1905 ήταν αμιγώς Σλαβική. Την διεκδικεί ως μέρος της ιστορίας της η Βουλγαρία, ενώ η αναφορά εις αυτή δυσαρεστεί την Αλβανική πλευρά, ακριβώς διότι ο συμφραζόμενος προσδιορισμός είναι Σλαβικός.
Αλλά και όσον αφορά την μετάφραση, η διαφοροποίησις θα ήταν σαφεστέρα από ότι θα είναι η γεωγραφική, η οποία θα αρκεί να σημειώνεται στην Αγγλική δια της προτάξεως ενός αρχικού Ν (North). Το γε νυν έχον, οι Έλληνες αντιπρόσωποι εις διεθνείς συναντήσεις, εξαπολύονται –και αναλώνουν αποθέματα σοβαρότητος– απαιτούντες την χρήση της διεθνούς ονομασίας, «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», επί των πινακίδων των αντιπροσωπειών και επί του έντυπου υλικού των συναντήσεων. Ας ελπίσωμε ότι αν τελικώς, συμφωνηθεί η νέα σύνθετη, erga omnes, ονομασία, δεν θα εγείρονται οι εκπρόσωποι της Ελληνικής πλευράς να απαιτούν την αναγραφή του γεωγραφικού προσδιορισμού της, όχι μόνον δια αρχικού γράμματος, αλλά… ολογράφως…
Π.Κ.Μ.
