Ουδέποτε, έως τώρα, είχε ο Έλλην Πρωθυπουργός εκφράσει τα αισθήματα και τις επιλογές μέρους της Ελληνικής κοινής γνώμης μεγαλυτέρου του 1/5 του συνολικού αριθμού των ενηλίκων πολιτών. Το αποδεικνύουν αυτό, λαμβανομένης υπ’ όψιν της υψηλής αποχής, τα εκλογικά αποτελέσματα του Μαΐου και του Σεπτεμβρίου 2015. Αιφνιδίως, όμως, ευρέθη να εκφράζει το φρόνημα των 3/4 και πλέον των συμπολιτών του, όταν, προ εβδομάδων, συνεχάρη θερμώς, εγγράφως και τηλεφωνικώς1, τον Κον Putin επ’ ευκαιρία της επανεκλογής του. Οι περισσότεροι ομόλογοί του των παλαιών χωρών-μελών της Ε.Ε., είτε παρέλειψαν εντελώς να συγχαρούν, είτε απέστειλαν κείμενα κριτικής, μάλλον, παρά συγχαρητηρίων.
Ομοίως, τα αισθήματα της μεγάλης πλειονότητος της Ελληνικής κοινής γνώμης εξέφρασε η Κυβέρνησις και όταν η Ελλάς κατέληξε ο μόνος Εταίρος της Ε.Ε. ο οποίος δεν κατεδίκασε την δολοφονική απόπειρα κατά Ρώσων φυγάδων στην Μ. Βρετανία και την χρήση εντός κατοικημένης περιοχής Ρωσικής προελεύσεως χημικού όπλου μεγάλης φονικής ισχύος, –ούτε, εννοείται, προέβη εις απελάσεις Ρώσων διπλωματικών υπαλλήλων, όπως 20 άλλες χώρες, εις ένδειξη αλληλεγγύης προς το Η.Β.
Όποιος επιχειρεί την αξιολόγηση και κατανόηση της νέο-Ελλαδικής κοινωνίας γενικώς, αλλά και της πολιτικής ηθικής της ειδικώς, τίθεται –και πρέπει να σταθεί– προ ενός πεμπτουσιακού δημοσκοπικού δεδομένου· όχι εντελώς νέου, αλλά επανεπιβεβαιουμένου υπό επιβαρυντικές περιστάσεις : κατά δημοσκοπήσεις μετά την διεξαγωγή των Ρωσικών εκλογών, 7/10 των Ελλήνων πολιτών φέρονται να είναι ένθερμοι θαυμασταί του Ρώσου Προέδρου και του καθεστώτος του, σχεδόν άλλα 2/10 δηλώνουν ότι διάκεινται μάλλον συμπαθώς προς αυτόν και δεν ενοχλούνται από τις μεθόδους διακυβερνήσεώς του και μόλις λίγοι περισσότεροι του 1/10 των συμπολιτών μας εμφανίζονται να αποδοκιμάζουν το καθεστώς αυτό και να το θεωρούν υπονομευτή των Ευρωπαϊκών δημοκρατικών πολιτευμάτων.
Να τονισθεί ότι αυτά τα δημοσκοπικά δεδομένα, προέκυψαν μετά τις Ρωσικές εκλογές. Δηλαδή, όταν όλοι εγνώριζαν ότι οι εν δυνάμει εκλογικοί αντίπαλοι του Κου Putin είχαν, σχεδόν μέχρις ενός, είτε δολοφονηθεί, είτε κλεισθεί εις φυλακές, είτε καταδικασθεί προεκλογικώς ως ταραχοποιοί και αποκλεισθεί ως υποψήφιοι. Επίσης, όταν οι δημοσκοπούμενοι εγνώριζαν τις δολοφονικές επιθέσεις, παλαιές και νέες, κατά Ρώσων φυγάδων στη Δύση. Όταν είχε πλήρως εκδηλωθεί η στρατηγική Ρωσική υποστήριξις της Τουρκικής εισβολής στην Συρία και της σφαγής του Κουρδικού πληθυσμού του Αφρίν. Τέλος, όταν ουδείς, πλέον, αγνοεί την στήριξη την οποία παρέχει το καθεστώς του Κρεμλίνου προς όλα τα ακροδεξιά μορφώματα του Ευρωπαϊκού χώρου, από την Γαλλία –όπου προς το παρόν απέτυχε–, έως τους επικινδύνους, πράγματι, παραβάτες των κανόνων του Ευρωπαϊκού κεκτημένου της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.
Παρόμοια ποσοστά Ελληνικής δημοφιλίας του επανεκλεγέντος Ρώσου Προέδρου είναι σχεδόν τριπλάσια ακόμη και εκείνων Ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Ουγγαρία ή η Τσεχία και η Σλοβακία, σημαντικοί πολιτικοί σχηματισμοί των οποίων δέχονται την απροκάλυπτη σχεδόν οικονομική –και κάθε άλλη– υποστήριξη του Κρεμλίνου.
Πάντως, η μετρηθείσα αβίαστη, αυθόρμητη και ανιδιοτελής συμπάθεια των Ελλήνων προς τον Κον Putin –και ό,τι αυτός εκπροσωπεί–, εγγίζει τα ποσοστά τα οποία επέτυχε μεταξύ των ιδίων των Ρώσων εκλογέων του (71% των Ελλήνων, έναντι 75% των Ρώσων), εκεί, όμως, δια διώξεων, εξολοθρεύσεως και αποκλεισμού των αντιπάλων του και καταστολής κάθε ουσιαστικής εχθρικής προεκλογικής δραστηριότητος!…
Κατά τις ίδιες δημοσκοπικές μετρήσεις, τα ποσοστά συμπαθείας προς τον ηγέτη του Κρεμλίνου σημειώνονται εξ’ ίσου σχεδόν υψηλά μεταξύ των οπαδών όλων των Ελληνικών κομμάτων.
Η άκρα δεξιά λοιπόν, η λαϊκή δεξιά και η νέα και παλαιά «πατριωτική αριστερά» στην χώρα μας, ταυτίζονται κατά την συμπάθειά τους προς την κυρία εξωτερική απειλή κατά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, κατά των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων των κρατών-μελών της και των πολιτευμάτων τους και συνολικώς, κατά της υπάρξεως και λειτουργίας των Ευρωπαϊκών θεσμών.
Εν τούτοις, η μεγίστη πλειονότητα αυτών των συμπολιτών μας θαυμαστών του Κου Putin, θα εξέφραζαν την αγανάκτησή τους αν οποιοσδήποτε ετόλμα να αμφισβητήσει τα ακραιφνή δημοκρατικά φρονήματά τους…
Είναι κατανοητός παρόμοιος καθολικός, σχεδόν, θαυμασμός προς τον Κον Putin εκ μέρους των πολιτών χώρας η οποία έχει καταδυναστευθεί υπό ποικίλες δικτατορίες και έχει κινδυνεύσει να περιέλθει υπό ολοκληρωτικά καθεστώτα; Η οποία έχει υποστεί την εισβολή ισχυροτέρων ξένων δυνάμεων και η οποία, σήμερα, τελεί υπό την απειλή μεγάλης γειτονικής χώρας και του αυταρχικού καθεστώτος της, και μάλιστα ήδη στρατηγικού συμμάχου του Κρεμλίνου;
Υπάρχει, ήδη, η πικρά εμπειρία της Ελληνικής εσωτερικής σκηνής, όπου η θεσμική εκτροπή, η βάναυση συμπεριφορά και η απροκάλυπτη ψευδολογία έχουν, διαχρονικώς, φανεί να επιβραβεύονται εκλογικώς, κατά την πρώτη φάση τουλάχιστον, δηλαδή πριν την επώδυνη τιμωρία, η οποία συνήθως δεν αργεί, όταν ακόμη εκφράζονται τα αυθεντικά ένστικτα του εκλογικού σώματος.
Πρέπει να υποτεθεί λοιπόν, ότι ο νέο-Ελλαδικός ψυχισμός επικροτεί και θαυμάζει την βάναυση και βιαία επιβολή του δικαίου του ισχυροτέρου εντός και εκτός συνόρων;
Η επίκλησις της «ομοδοξίας», δηλ. της Ρωσικής Ορθοδοξίας, και της προβαλομένης θρησκευτικής ευσεβείας του Κου Putin, εις επεξήγηση της γοητείας την οποία, όπως προέκυψε, ασκεί επί ευρέων τμημάτων του Ελληνικού πληθυσμού, αν ευσταθεί, επιβαρύνει την αξιολόγηση της νοημοσύνης τους. Αφ’ ενός διότι σημαίνει ότι κρίνεται συγγνωστή η τυραννική διακυβέρνησις όταν οι δικτάτορες είναι ευσεβείς Ορθόδοξοι· αφ’ ετέρου, παριστά πρόσθετη βλακεία και ανιστορησία –στον τομέα των δικών τους ιδεοληψιών–, των θρησκευομένων, αυτών, συμπολιτών μας, οι οποίοι αγνοούν την διαρκή εχθρότητα του Πατριαρχείου Μόσχας, της «Τρίτης Ρώμης», έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχικού Θρόνου.
Ατυχώς, η ρίζα της κακοδαιμονίας της αυτοκατεστραμμένης χώρας είναι, προ παντός άλλου, πολιτισμική. Έστω και μετά 3 αιώνες, πρέπει οι κάτοικοί της να παύσουν να διαφεύγουν του Διαφωτισμού. Η «καθ’ ημάς Ανατολή» είναι ολοκληρωτική −όποια και αν είναι το βάθος και το κύρος της ιστορικής παραδόσεώς της και η έντασις των ευαισθησιών τις οποίες κινεί. Απορροφά, απομυζά την ικμάδα της ατομικής δημιουργικότητος, καταστέλλει την ανθρωποκεντρική ορθολογική σκέψη και ωθεί προς την άλογη μισαλλοδοξία.
Ας αποτυπωθεί επί τέλους επί του συλλογικού νοός του νέο-Ελλαδικού πληθυσμού ότι η μόνη ασπίς του είναι η «Δύσις», υπό την ευρυτέρα έννοιά της, και κατά την ειδικωτέρα έκφρασή της, η Ευρωπαϊκή Ένωσις. Ακριβέστερα, τα παλαιά κράτη-μέλη της Ε.Ε., τα οποία, παραμένουν, ευτυχώς, κυρίαρχα εις τους κόλπους της και εξακολουθούν να ασκούν μέχρις ενός σημείου, κατά υπερβατικούς τρόπους, την σωφρονιστική επιρροή τους και επί της Δυτικής ακτής του Ατλαντικού.
Ότι αρκετοί των νέων Εταίρων, προερχόμενοι από πλαίσια ιστορικής εξελίξεως παρεμφερή προς τα «καθ’ ημάς», είναι και εκείνοι πείσμονες παραβάται των αξιών του δυτικού φιλελευθερισμού, δεν πρέπει να συγκρατείται ως υπόδειγμα εθνικής ανεξαρτησίας, όπως έχει ακουσθεί να λέγεται ή να υπονοείται από τα άκρα του Ελληνικού πολιτικού φάσματος. Αν μη τι άλλο, εκείνοι δεν είναι χρεωκοπημένοι, ούτε έχουν τους ίδιους γείτονες.
Ας καταβληθεί, λοιπόν, προσπάθεια να πεισθούν οι λίγοι βαρύνοντες Εταίροι ότι η Ελλάς είναι πράγματι χώρα «Δυτική» και Ευρωπαϊκή, και ότι αξίζει την υποστήριξή τους. Την προσέφεραν, υποδειγματικώς, κατά την τελευταία συνάντηση της Ευρω-Τουρκικής κορυφής στην Βάρνα. Είναι καιρός να αρχίσει και η Ελληνική πλευρά να ανταποδίδει, συμπεριφερομένη κατά τα πρότυπα και τους κώδικες των Ιδρυτικών μελών της Ε.Ε. –όχι ως αλληλέγγυος των απανταχού της υφηλίου. Putin και Maduro. Έχει ήδη κατά τα τελευταία έτη κερδίσει ραγδαίως έδαφος η άποψις ότι ο Ελλαδικός γεωγραφικός χώρος δεν είναι παρά σκωληκοειδής απόφυσις της κυρίου Ευρωπαϊκού εδαφικού κορμού, η οποία, αν τελεί συνεχώς εις κατάσταση ερεθισμού, χρήζει αποκοπής.
Είναι καιρός, κατ’ ακολουθία, να αρχίσει να επιχειρείται η μείωσις των ιδιορρυθμιών της Ελληνικής Πολιτείας κατά την διεθνή και την εσωτερική συμπεριφορά, λειτουργία και παράστασή της. Είναι πάρα πολλές. Η απαρίθμησίς τους δεν είναι της στιγμής. Ίσως αποτελέσουν το θέμα προσεχούς κειμένου. Να συγκρατηθεί, όμως, ότι μόνων των ευπορούντων και ισχυρών η ιδιορρυθμία αποκαλείται, ευγενώς, ιδιορρυθμία και γίνεται ανεκτή.
Η απειλή προ της οποίας ευρίσκεται η χώρα δεν είναι παροδική. Η μεγάλη γείτων, 8πλασίου πληθυσμού και 5πλασίου ΑΕΠ, θα τελεί εις βάθος απροσδιορίστου χρόνου εις εσωτερική αστάθεια και διαρκή πολιτική μετάλλαξη και άρα, εις ακατάπαυστη εθνικιστική διέγερση. Θα είναι διαρκής η Τουρκική διεκδίκησις αναθεωρήσεως, εκ βάθρων, του καθεστώτος του Αιγαίου, διαμορφωμένου κατά την διάρκεια του πρώτου ημίσεως του περασμένου αιώνος, υπό όρους ισορροπίας εκατέρωθεν δυνάμεων η οποία έχει ριζικώς ανατραπεί –και θα βαίνει, βάσει προβολών μεγεθών, βελτιουμένην υπέρ της Τουρκίας.
Η αντιμετώπισις απειλής αυτού του μεγέθους, αυτής της εντάσεως και υπό αυτούς τους όρους Ελληνικής πραγματικότητος, δεν είναι εφικτή δια των εθνικών δυνάμεων, ακόμη και αν κινητοποιηθούν και μεγιστοποιηθούν –όπως, βεβαίως, πρέπει–, εις το έπακρον. Η Εταιρική και η Συμμαχική συμπαράστασις θα είναι καθοριστικής σημασίας.
Ας περισταλεί λοιπόν η επίδειξις ιδιορυθμών. Ας θεραπευθεί ο έρως Κυβερνήσεων και πληθυσμού προς τον δολιοφθορέα της Ευρώπης, στην Μόσχα. Ας αρχίσουν να κλείνουν άλλα μέτωπα εξωτερικών περισπασμών. Ας παύσουν να δίδονται άδειες εξόδου από την φυλακή –Ελληνική μοναδικότητα–, εις κρατουμένους τρομοκράτες, δολοφόνους και να προκαλείται η επαναλαμβανομένη ανά λίγους μήνες, οργή των χωρών, των οποίων έχουν δολοφονήσει διπλματικούς εκπροσώπους.
Η σοβαρότητα της διανυόμενης συγκυρίας επιβάλλει απόλυτη νηφαλιότητα και συγκέντρωση επί της κυρίας –ή μάλλον της μόνης πραγματικής– απειλής και την έναρξη εντατικής θεραπείας των εθνικών ψυχονευρωτικών παθογενειών. Έθ-νη, αθώα θύματα της ιστορίας δεν υπήρξαν. Έκαστος λαμβάνει ό,τι του αξίζει.
Π.Κ.Μ.
Υ.Γ.: Ευτυχώς, μία άλλη μέτρησις, φέρει να έχουν μειωθεί κατά τι (από 80%, περίπου, εις 60%) τα ποσοστά των συμπολιτών μας οι οποίοι δεν αποδέχονται ή δεν προτιμούν σύνθετη ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας, περιέχουσα το όνομα Μακεδονία. Από τις ειδικώτερες ερωτήσεις των δημοσκόπων προέκυψε ότι οι μεταστραφέντες δημοσκοπούμενοι μετέβαλαν άποψη, αλλά όχι αισθήματα, λόγω της Τουρκικής απειλής. Τουλάχιστον, επιβεβαιώνεται ότι υπό ακραία απειλή, η λογική των νέο-Ελλήνων αρχίζει –κάπως– να λειτουργεί.
*
