Όχι επιπόλαιοι καλλωπισμοί.
Π. Κ. ΜΑΚΡΗ
Κατά κυβερνητική ανακοίνωση επίκειται η τροποποίησις των υφισταμένων νομοθετικών ρυθμίσεων επί της δικαιοδοτικής αρμοδιότητος της Μουφτείας ώστε η εφαρμογή κανόνων οικογενειακού δικαίου του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου (Sharia) επί της Μουσουλμανικής μειονότητος της Θράκης «να αποτελεί εις το εξής δικαίωμα και όχι υποχρέωση».
Δεν είναι ακόμη εντελώς σαφές εις τι θα συνίσταται η τροποποίησις. Κατά διοχετευόμενες πληροφορίες εκάστη υπόθεσις θα παραπέμπεται στην δικαιοδοσία της Μουφτείας από Ελληνικά αστικά δικαστήρια τα οποία θα διαπιστώσουν την κοινή βούληση των διαδίκων να εφαρμοσθούν οι κανόνες του Ιερού Μουσουλμανικού Νόμου από τον Μουφτή και όχι του Ελληνικού Αστικού Δικαίου από Ελληνική δικαστική αρχή, ενώ έως τώρα η αρμοδιότητα των Ελληνικών δικαστηρίων ήταν περιωρισμένη, κυρωτική. Και πάλι, σύγχυσις εννοιών.
Κατ’αρχάς και κατά το γε νυν έχον, δεν περιορίζεται το δικαίωμα –αυτό θα έλειπε− της επιλογής από τους διαδίκους κατόπιν κοινής συμφωνίας τους της δικαιοδοσίας των Ελληνικών δικαστικών αρχών. Στην πραγματικότητα όμως, υπό το κράτος των τοπικών κοινωνικών συνθηκών και ηθών, τα θήλεα μέλη των οικογενειών, τα οποία τίθενται από τους Σαριακούς κανόνες εις άκρως μειονεκτική θέση –π.χ., ως προς την κληρονομία, την διαχείριση της περιουσίας της συζύγου, την έκδοση διαζυγίου, την επιμέλεια τέκνων–, δεν τολμούν να διαφωνήσουν προς τα κελεύσματα των αρρένων συγγενών τους και να ζητήσουν την εκδίκαση από την Ελληνική Δικαιοσύνη.
Εις κάθε περίπτωση, παρίσταται, ήδη, εν αναμονή του νομοσχεδίου, η βεβαιότητα ότι η ισχύς του Σαριατικού οικογενειακού δικαίου επί της Μουσουλμανικής μειονότητος της Δ. Θράκης δεν καταργείται.
Προ πολλών ετών, ο Αρχιεπίσκοπος του Canterbury είχε προτείνει την παραχώρηση του «ελεγχομένου δικαιώματος» στην Μουσουλμανική κοινότητα του Ηνωμένου Βασιλείου να τελεί υπό τους κανόνες του Οικογενειακού Μουσουλμανικού Δικαίου. Η αποδοκιμασία του από κάθε πλευρά του Βρετανικού Κοινοβουλίου υπήρξε εκκωφαντική. Η «θρησκευτική αυτοδιάθεσις» δεν δικαιολογεί την καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων, τουλάχιστον εις μια Δυτική χώρα.
Οι εφευρέται της ανοήτου διατυπώσεως ότι η εφαρμογή του Μουσουλμανικού Νόμου «θα είναι πλέον δικαίωμα και όχι υποχρέωση» πρέπει να αντιληφθούν ότι σύγχρονα κράτη δικαίου κηδόμενα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ισότητος των φύλων, έχουν, αυτά, την «υποχρέωση» να μην παραχωρούν παρόμοια «δικαιώματα».
Η ισχύς του Σαριατικού Νόμου –εθιμικού, αγράφου, παντελώς στερουμένου δικονομικών κανόνων−, επί της Θρακικής μειονότητος πρέπει να καταργηθεί εντελώς. Ακόμη και μεταξύ των Μουσουλμανικών χωρών ελάχιστες είναι εκείνες όπου διατηρείται. Ουδεμία διεθνής, διακρατική δέσμευσις της χώρας δικαιολογεί την διατήρηση αυτού του απολιθώματος της καταργηθείσης Συνθήκης των Σεβρών. Αντιθέτως, τα κελεύσματα του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και των Θεμελιωδών Αρχών του Χάρτη του Συμβουλίου της Ευρώπης επιβάλλουν την πλήρη κατάργησή του. Όχι, απλούς καλλωπισμούς.
Π.Κ.Μ.
