Π.Κ. ΜΑΚΡΗ
Ένα έτος συνεπληρώθη από την έναρξη της κυκλοφορίας αυτής της μάλλον ιδιομόρφου –αν μη τι άλλο, κατά την εμφάνιση και τριγλωσσία της–*, μηνιαίας επιθεωρήσεως διεθνών σχέσεων.
Η στήλη αυτή του πρώτου τεύχους προσδιόριζε ότι ο σκοπός της πρωτοβουλίας είναι διττός: αφ’ ενός η επισήμανσις εξελίξεων μακροσκοπικής σημασίας, της προτεραιότητος αποδιδομένης στην συνέχεια και το μέλλον του εγχειρήματος –διότι παραμένει, πάντοτε, εγχείρημα αβεβαίας καταλήξεως–, της ενιαίας Ευρώπης· αφ’ ετέρου, ως προς τα της «καθ’ ημάς» εξωτερικής πολιτικής, η απομάκρυνσις από κοινούς τόπους, ευσεβείς πόθους, φοβικές εμμονές, μανίες καταδιώξεως, «καημούς», κλαυθμούς και οδυρμούς.
Κατά πόσον ο σκοπός αυτός προάγεται, έστω και «ες μικρόν», προς την μία ή την άλλη κατεύθυνσή του, μόνον ο αναγνώστης είναι εις θέση να το κρίνει. Οι συντελεσταί της εκδόσεως περιορίζονται να διαβεβαιώσουν ότι εις το μέτρον των δυνάμεων τους, θα συνεχίσουν την προσπάθειά τους. Εις ειδική στήλη ευχαριστούν την πλειάδα των διακεκριμένων προσωπικοτήτων του δημοσίου βίου, η οποία, ευθύς εξ αρχής, την υπεστήριξε δια της ευγενούς προσφοράς πρωτοτύπων κειμένων.
* * *
Κατά την διάρκεια του διαδραμόντος χρόνου, η γενική απαισιοδοξία του τέλους του παρελθόντος έτους, έχει αρκετά μειωθεί, μετά την Γαλλική Προεδρική εκλογή και την αποτυχία των λαϊκιστικών κομμάτων, στην Αυστρία και την Ολλανδία, να καταστούν επικεφαλής ή εταίροι κυβερνητικών σχημάτων. Η πραγματική βελτίωσις, όμως, είναι οριακή. Η Πολωνία και η Ουγγαρία ευρίσκονται, ήδη, εκτός των ορίων του Ευρωπαϊκού κεκτημένου, ενώ η εσωτερική σκηνή και άλλων Κρατών-Μελών της Ε.Ε., κομμουνιστικού παρελθόντος, τελεί υπό την έντονη επιρροή εθνικιστικών-λαϊκιστικών και ενστικτωδώς, αντι-Ευρωπαϊκών κινημάτων, ακροδεξιών ή νέο-ακροαριστερών, απροκαλύπτως ενισχυομένων και υποθαλπομένων από το καθεστώς του Κρεμλίνου. Το καθεστώς αυτό, απροσδιορίστου, ιδεολογικώς, Ανατολικού αυταρχισμού, εχθρικού προς το πλέγμα των φιλελευθέρων Δυτικών αξιών, συνιστά ίσως και την μείζονα απειλή κατά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, των κρατών-μελών, της οποίας επιχειρεί να διαβρώσει και να αποσταθεροποιήσει τους Κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Ακόμη, προκαλούν ανησυχία ορισμένες ενδείξεις μεταλλάξεως του Γερμανικού Φιλελευθέρου Κόμματος και διαφαινομένων προσδοκιών του να αλιεύσει ψηφοφόρους πέραν της δεξιάς πτέρυγας των Χριστιανοδημοκρατών.
Σκοτεινός, επίσης, παραμένει και ο φωτισμός του ευρυτέρου περιφερειακού ορίζοντος. Η νεοπαγής συμμαχία τριών αυταρχικών καθεστώτων, της Μόσχας, της Άγκυρας και της Ιρανικής θεοκρατίας, επιχειρεί την αναδιαμόρφωση του Μεσανατολικού χώρου ή τουλάχιστον της Μεσοποταμίου περιοχής και του Mashreq. Ότι η συμμαχία αυτή είναι καιροσκοπική και ετερογενής δεν σημαίνει ότι θα είναι και εφήμερη. Κοινός παρονομαστής της είναι η διεκδίκησις απωλεσθεισών κληρονομιών· της Οθωμανικής και της Σοβιετικής από την Τουρκία και την Ρωσία· αντιστοίχως, από την Τεχεράνη διεκδικείται η κηδεμονία των Σιϊτικών και Αλεβιτικών πληθυσμών του Ιράκ, της Συρίας και του Λιβάνου και η ανάκτησις της ηγεμονίας του Κόλπου, η οποία απωλέσθη μετά την Ισλαμική επανάσταση και την ανατροπή του Αυτοκρατορικού καθεστώτος. Είναι, προφανώς, πιθανόν, ότι εις δεδομένη στιγμή τα εγγενώς διαφορετικά στρατηγικά συμφέροντα τους θα συγκρουσθούν. Όχι, όμως, κατ’ ανάγκη, αμέσως. Εις βάθος χρόνου, εν τούτοις, ευνοείται το Ιράν, το οποίο, ήδη, επιτυγχάνει σημαντικά οφέλη.
Εννοείται ότι η μερική ακινητοποίησις των ΗΠΑ υπό σπασμωδική και ασταθή Προεδρία διευκολύνει την ελευθερία δράσεως του καιροσκοπικού τριδύμου. Η εξαγγελθείσα μετακίνησις της Πρεσβείας των ΗΠΑ εις το Ισραήλ, από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, συνιστά εξέλιξη δυνάμενη να αποβεί καταλύτης δραστικής περαιτέρω περιφερειακής αποσταθεροποιήσεως.
Τέλος, τα του οίκου μας, κατά την εξωτερική τους παράσταση και διαχείριση, παραμένουν ουσιωδώς, εκεί όπου ήσαν και προ ενός έτους και ως προς τα γεγονότα και ως προς την πρόσληψή τους. Είναι αξιοσημείωτη η ακολουθία και η συνέπεια των ατοπημάτων. Επ’ αυτών περισσότερα εις παρακειμένη στήλη.
Π.Κ.Μ.
* Η τριγλωσσία της εκδόσεως, η οποία προεκάλεσε ενδιαφέρον και ερωτήματα φίλων, εξυπηρετεί την παράθεση αξιολόγων κειμένων στην πρωτότυπη εκδοχή τους, η οποία υπερέχει, πάντοτε, κάθε μεταφράσεως. Επίσης, και η Αγγλική και η Γαλλική γλώσσα ευρίσκουν την θεσμική του κατοχύρωση εις τους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Eν όψει της αποχωρήσεως του Η.Β. από την Ε.Ε., η τυπική βαρύτητα της Γαλλικής αυξάνεται και είναι ατυχές –αν και όχι της στιγμής ο σχολιασμός–, ότι έχει μόλις καταργηθεί ως υποχρεωτική γλώσσα των εισαγωγικών εξετάσεων της Ελληνικής Διπλωματικής Υπηρεσίας. Εξ άλλου, η Γαλλοφωνία αποτελεί ένα των συστατικών της Ευρωπαϊκής διπλωματικής παραδόσεως, αλλά και της πολιτιστικής ιδιοσυστασίας των ιεραρχημένων κοινωνιών της Ηπειρωτικής Ευρώπης, πριν την λαίλαπα των δύο παγκοσμίων πολέμων. Η έκδοσις, αυτή, παραμένει πρόμαχός της.
