Π.Κ. ΜΑΚΡΗ
Ουδείς εκπλήσσεται προ της συμπαθείας και του ενδιαφέροντος –διακριτικώς, πάντως, εκδηλουμένων–, προς τους θιασώτες της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας, εκ μέρους άλλων αποσχιστικών κινημάτων του Ευρωπαϊκού χώρου. Είναι προφανές ότι ωρισμένοι Φλαμανδοί του Βελγίου, ο Ιταλικός «Σύνδεσμος του Βορρά» και οι Κορσικανοί Εθνικισταί θα προσέβλεπαν τις ακροβατικές ασκήσεις του Κου Puigdemont, ως πείραμα και εν δυνάμει πρόκριμα δικών τους προσδοκιών.
Ακόμη και από την Ευρωπαϊκή ακροδεξιά θα ήταν νοητή η συμπάθεια προς τους θορυβούντες Καταλανούς, διότι και αυτή είναι δεκτική ιστορικών τοπικιστικών εμμονών και αφ’ ετέρου, διότι όλα τα προαναφερθέντα χωριστικά κινήματα εμπεριέχουν και ακροδεξιά στοιχεία.
Πώς να εξηγηθεί, όμως, η συμπάθεια προς την Καταλωνική ανεξαρτησία και η κλιμακούμενη στράτευσις υπέρ αυτής όχι λίγων παραφυάδων της νέας άκρας αριστεράς πολλών χωρών-μελών της ΕΕ, όπως απετυπώθη εις τους κόλπους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;
Κατ’ αρχήν, θα έπρεπε οποιοσδήποτε οπαδός ακροαριστεράς, αριστεράς, κεντροαριστεράς, σοσιαλδημοκρατικής ή και κεντρώας ιδεολογίας, εν πάση περιπτώσει οποιοσδήποτε εχόμενος στοιχειωδών κοινωνικών ευαισθησιών, να είναι εκ προοιμίου εχθρικός προς ιδιόρρυθμα κινήματα, εύπορων και ιδιαιτέρως ανεπτυγμένων γεωγραφικών διαμερισμάτων –όπως της Καταλωνίας, της Φλαμανδίας και της Β. Ιταλίας–, Ευρωπαϊκών χωρών, τα οποία θέτουν ως κορυφαία προτεραιότητα την άρνηση συμβολής τους στην άρση των οικονομικών βαρών των ολιγότερο ανεπτυγμένων περιοχών της επικρατείας. Κινήματα, δηλαδή, λόγος υπάρξεως των οποίων δεν είναι η διεκδίκησις της πολιτειακής υποστάσεως ενός μεγάλου έθνους, όπως π.χ. του Κουρδικού, αλλά η άρνησις των παραγωγικοτέρων και πλουσιοτέρων να συνεισφέρουν υπέρ των πτωχοτέρων. Είναι συμβατή αυτή η άρνησις προς οποιαδήποτε «αριστερά» η «προοδευτική» ιδεολογία;
Εν τοιαύτη περιπτώσει, πώς οι ίδιοι, αυτοί, αριστεροί άνθρωποι διεκδικούν να υποστηρίζονται οι δυσλειτουργικοί του Ευρωπαϊκού Νότου από τους παραγωγικούς Εταίρους του Βορρά; Πώς είναι νοητή η υποστήριξις την οποία προσέφεραν στην Καταλωνική πραξικοπηματική χωριστική απόπειρα οι Ισπανοί Podemos, δια της αποχής τους από κρίσιμες ψηφοφορίες της Ισπανικής Βουλής και της Γερουσίας;
Στην πραγματικότητα, η τασσομένη υπέρ της Καταλωνικής ανεξαρτησίας εθνολαϊκιστική ακροαριστερά, αν και φαινομενικώς ασυνεπής προς την υποτιθεμένη ιδεολογία της, είναι απολύτως συνεπής προς αυτήν, την κυρία στρατηγική επιδίωξή της : την καταστροφή της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Όλοι όσοι στην Ευρώπη επιθυμούν την ανατροπή της κοινωνικο-οικονομικής τάξεως πραγμάτων η οποία έχει εδραιωθεί από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενώσεως και των δορυφορικών καθεστώτων της, θέτουν, είτε το δηλώνουν, είτε όχι*, ως κυρία στρατηγική επιδίωξη την αποδυνάμωση και εις το τέλος, την διάλυση της ΕΕ. Ως μια πρώτη ευκαιρία είδαν την χρηματοπιστωτική κρίση του τέλους της πρώτης δεκαετίας του αιώνος, όπως επίσης, αμέσως μετά και την ενδυνάμωση ακροδεξιών λαϊκιστικών κομμάτων, εξ’ ίσου αντι-Ευρωπαϊκών, ήδη στρατηγικών συνοδοιπόρων τους. Τώρα αρχίζουν να βλέπουν τα αποσχιστικά κινήματα στην Ευρώπη ως πρόσφορα πεδία φθοράς των ιστών των εθνικών συνιστωσών της ΕΕ. Το καθεστώς του Κρεμλίνου, θα συνεισφέρει και αυτό, παντοιοτρόπως, το κατά δύναμιν…
Η αμεσότητα της απειλής κατά των Ευρωπαϊκών θεσμών δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Πρέπει να κατανοηθεί ότι ο τελικός στόχος της δεν είναι η ακεραιότητα και η συνοχή των εθνικών κρατών τα οποία συνιστούν την ΕΕ, αλλά η ίδια η ύπαρξίς της. Ως εκ τούτου, πρέπει να καταστεί ενεργωτέρα η εμπλοκή της. Πρέπει να είναι σαφής η προειδοποίησις ότι ο οικονομικός και ενδεχομένως, ο γεωγραφικός αποκλεισμός παντός αποσχιζομένου θα είναι άμεσος και ασφυκτικός. Μόνον εντός Ευρωπαϊκού πλαισίου θα διασφαλισθεί, εις βάθος χρόνου, η αποτροπή και εν ανάγκη η καταστολή παρομοίων κρουσμάτων ανοησίας, πείσματος, πολιτικού καιροσκοπισμού και ιδεολογικού μηδενικού φανατισμού.
Π.Κ.Μ.
* Οι Έλληνες «αήττητοι ηττημένοι» στερούνται, μάλλον, στρατηγικών επιδιώξεων. Τα τρικυμιώδη, όμως εσώψυχά τους και η επανειλημμένως εκδηλουμένη χαιρεκάκιά τους, όποτε η ΕΕ ευρίσκεται εν δυνάμει, υπό απειλή, παρήγαγαν την θέση ότι, παρίσταται «δικαίωμα στην ανεξαρτησία των πληθυσμών» μιας χώρας και ότι κατά την «αντίφασή» του δικαιώματος αυτού προς την εδαφική της ακεραιότητα, δεν χωρεί «αυταρχισμός». Αυτό έχει, ατυχώς, συγκρατηθεί και προκαλεί σαρκαστικά σχόλια –αλλά και εκτιμήσεις–, εδώ Ευρωπαίων διπλωματικών παρατηρητών ότι, έχει, ίσως γενναιοδώρως προσφερθεί «έμπνευσις εκδηλώσεως, στην Θράκη .. φιλοπαίγμονος Τουρκικής διαθέσεως ..». Οψόμεθα· όχι εις Φιλίππους, αλλά ανατολικώτερα. Φευ, ο συνδυασμός αμετροέπειας και εμμονών είναι επικίνδυνος.
