Π. Κ. Μακρή
Kάθε νέα πολύνεκρη έκρηξις τρομοκρατικής βίας προκαλεί, πάντοτε, οργή και οδύνη. Όχι, όμως, πλέον αίσθηση αιφνιδιασμού η απορία –ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε. Η τρομοκρατία, η μαζική φονική βία κατά ολοκλήρων κοινωνιών εν ονόματι ακραίων ιδεολογιών –αδιαφόρως αν θρησκευτικών ή κοσμικών–, είναι, ήδη, άρρηκτα συνδεδεμένη προς την σύγχρονη κοινωνική, πολιτική και τεχνολογική πραγματικότητα και θα παραμείνει. Ο πόλεμος του τρόμου θα είναι διαρκής· ούτε ποτέ θα κερδηθεί, ούτε ποτέ θα λήξει αλλά και δεν πρέπει να χαθεί. Τα μέγιστα όρια του εφικτού και τα ελάχιστα του αναγκαίου είναι να κερδίζονται πολύ περισσότερες των μαχών του από όσες θα χάνονται έστω και αν κάθε ήττα θα είναι θορυβώδης και αιματηρά, ενώ η νίκη θα είναι ως επί το πλείστον αθόρυβη.
Υπό την μακροσκοπική οπτική του στρατηγικού σχεδιασμού είναι συγκυριακής, απλώς, σημασίας ότι η αρχετυπική Μουσουλμανική θρησκεία συνιστά, μέχρι στιγμής, την πηγή της ιδεολογικής εμπνεύσεως της μόνης σχεδόν –διότι μόνον στην Ελλάδα, διατηρείται άλλη, ιθαγενής, τρομοκρατία– τρομοκρατικής απειλής η οποία εκδηλώνεται εντός του Ευρωπαϊκού και του Βορειο-Αμερικανικού χώρου. Ότι θα εμφανισθούν εις βάθος χρόνου και ιδεολογικώς νέες, θανατηφόροι ποικιλίες τρόμου συνιστά βεβαιότητα μάλλον, παρά, απλώς, πιθανότητα.
Θα υπάρχουν πάντοτε φανατικά, απροσάρμοστα, αλλοτριωμένα, αποτυχημένα, δυσλειτουργικά άτομα, κοινωνικά παράσιτα –ο χαρακτηρισμός loosers, τον οποίον εχρησιμοποίησε ο Πρόεδρος Trump, δεν ήταν ατυχής παρά ως προς την απλοϊκότητά του, αλλά τόσος είναι ο πλούτος του προεδρικού λεξιλογίου– έτοιμα να εξαπολύσουν κατά των παραγωγικών, λειτουργικών και δημιουργικών ελεύθερων κοινωνιών και των αξιών τους, την πλέον φρικαλέα βία, υπό παντοειδή προσχήματα, στην πραγματικότητα, όμως, ορμώμενα από μανία καταστροφής όσων τους διαφεύγουν. Υπήρχαν και θα υπάρχουν, πάντοτε, πέραν οποιωνδήποτε φιλανθρωπικών προσπαθειών συνδρομής υπαναπτύκτων κοινωνιών και άρσεως κοινωνικοοικονομικών και πολιτιστικών όρων υποτιθεμένων ότι τρέφουν την εκκόλαψη βιαίων ιδεολογιών. Η σύγχρονη τεχνολογία προσφέρει ακόμη και εις μεμονωμένα στοιχεία στερούμενα της υποστηρίξεως οποιασδήποτε σοβαρής οργανωτικής επιχειρησιακής υποδομής, διαρκώς εξελισσόμενα μέσα μείζονος καταστροφικής εμβέλειας, αδιανόητα άλλοτε, προς τα οποία η τεχνολογία της καταστολής θα προσαρμόζεται μεν αλλά κατ’ αντίδραση και υπό χρονική καθυστέρηση.
Πρέπει, λοιπόν, να κατανοηθεί, προ παντός άλλου, ότι ο κόσμος και ειδικώς η δημοκρατική Δύσις, δεν ευρίσκονται προ παροδικού φαινομένου, αλλά προ δεδομένου του συγχρόνου βίου η έκλειψις του οποίου δεν είναι ορατή. Τούτο συνεπάγεται την ανάγκη νέας θεωρήσεως των ορίων εφαρμογής των αρχών και αξιών του Κράτους Δικαίου, όπως αυτό προσλαμβάνεται εις τους κόλπους των φιλελευθέρων κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων.
Η αρχή ότι μόνον η βιαία πράξις διώκεται και όχι ο βίαιος λόγος και η διατύπωσις βιαίων ιδεολογημάτων, θεοκρατικών ή κοινωνικοπολιτικών, έχει, μέχρι στιγμής, οριακώς, μόνον, τεθεί υπό νομοθετική οριοθέτηση. Ο βίαιος λόγος ακολουθείται συνήθως από την βιαία πράξη. Δεν είναι πρακτικώς εφικτή, ούτε αρκεί, η παρακολούθησις όσων μετά βεβαιότητος επισημαίνονται ως συμπαθείς προς την άσκηση τρομοκρατίας. Υπό συγκεκριμένους όρους πιστοποιήσεως και δικαστικής επιστασίας, η επ’αόριστον προληπτική κράτησις υπόπτων, εκτοπίσεις, στερήσεις νεοαποκτηθείσης ιθαγενείας, απελάσεις κ.ο.κ., πρέπει να παύσουν να θεωρούνται εκτός των ορίων του δημοκρατικού κράτους δικαίου. Η πρόσληψις του τεκμηρίου αθωότητος πρέπει να αναπροσαρμοσθεί στην φύση, την ιδιοτυπία και την ένταση της τρομοκρατικής απειλής. Επίσης, πρέπει να αυξηθεί η αίσθησις ενός εκάστου πολίτου, του καθήκοντος και της ευθύνης ενεργού συμβολής του, στην επιτήρηση και διασφάλιση του χώρου ο οποίος τον περιβάλει και αμέσου αναφοράς εν δυνάμει κινδύνων.
Πρωτίστως, όμως, θα καταλήξει να μεταβληθεί και να καταστεί οικεία η σχέσις μεταξύ της καθημερινότητος των ευνομουμένων και ανεπτυγμένων κοινωνιών και των αιφνιδίων εκρήξεως βίας, βιαίου θανάτου και διαρκούς κινδύνου. Η εξοικείωσις αυτή υπήρχε κατά παλαιότερες εποχές, λόγω του βιαίου εσωτερικού και διεθνούς περιβάλλοντος, αλλά και της υψηλής φυσικής θνησιμότητος. Την εμείωσαν, βαθμιαίως, η παγίωσις όρων διεθνούς και εσωτερικής ειρήνης και ευημερίας αφ’ ενός, και η σύγχρονη ιατρική αφ’ ετέρου. Φεύ, θα ανακτηθεί.
Η πρόκλησις προς την οποία πρέπει να υπάρξει επαρκής ανταπόκρισις είναι να ενισχυθεί η νομοθετική και αστυνομική θωράκισις κατά των νέων μορφών τρομοκρατίας χωρίς να θιγεί η ουσία των φιλελευθέρων κοινοβουλευτικών πολιτευμάτων και η προϊούσα –και αναγκαία– ηθική σκλήρυνσις, έναντι των απωλειών να μην καταλήξει εις αναλγησία.
Π.Κ.Μ.
