Π. Κ. Μακρή
Συνεχής, κατά την διάρκεια των τελευταίων ημερών, ήταν η αναφορά από τα Ελληνικά μέσα ενημερώσεως των κρουσμάτων τρομοκρατικής βίας στην Τουρκία –απολογισμών θυμάτων κλπ. – και εκτιμήσεων περί «ραγδαίας» αποσταθεροποιήσεώς της.
Ο συντάκτης του παρόντος δεν θα αμφισβητήσει ότι η Τουρκία τελεί υπό ισχυρούς κραδασμούς, είτε αμιγώς εσωτερικής προελεύσεως, είτε παραγομένους και μεταδιδομένους κατά την διαδραστικότητα μεταξύ των υπευθύνων επιλογών της ίδιας της Τουρκικής πλευράς και των συγκυριών του ασταθούς περιφερειακού χώρου. Είναι προφανής η ανάπτυξις και η κλιμάκωσις εντάσεων προερχομένων εξ αυτής της πολιτισμικής κοινωνικής και πολιτικής μορφολογίας και ιδιοσυστασίας της μεγάλης Μουσουλμανικής χώρας, της οποίας δεν ήταν νοητή –αν και αυτό δεν είναι της στιγμής–, η παραμονή εκτός της εμβέλειας της παντού αναζοπυρούμενης πολιτικής Ισλαμικής ιδεολογίας. Εκ προοιμίου πρόδηλοι, επίσης, ήσαν οι κίνδυνοι τους οποίους συνεπήγετο η σπασμωδική πολυπραγμοσύνη των Κων Erdogan και Davoutoglou εντός του ευρύτερου Μεσανατολικού χώρου, κατά την επιδίωξή τους διασφαλίσεως περιφερειακής, γενικώς, πρωτοκαθεδρίας, διευρύνσεως των προσβάσεων προς τους ενεργειακούς πόρους Μοσούλης-Κιρκούκ και παρεμποδίσεως της συγκροτήσεως νέων οντοτήτων Κουρδικής αυτονομίας επί των Τουρκο-Συριακών συνόρων.Ούτε, βεβαίως, είναι μόνον οι Έλληνες σχολιασταί οι οποίοι επισημαίνουν όλα τα προαναφερόμενα.Των Ελληνικών, όμως, σχολιασμών –των περισσοτέρων τουλάχιστον–, ο νηφάλιος ακροατής ή αναγνώστης συγκρατεί, ανήσυχος, την ικανοποίηση –άλλοτε υπαινικτικώς εκφραζόμενη και άλλοτε απροκάλυπτη– προ της υποτιθεμένης «ελεύθερης πτώσης» (sic) ή της «καθολικής» στρατηγικής αποδυναμώσεως της γείτονος. Αναφέρονται –είναι ενδεικτική, απλώς, η καταγραφή–, ο πολιτισμικός και πολιτικός «διχασμός» της Τουρκικής κοινωνίας, οι όροι «συνεχούς τρόμου» υπό τους οποίους φέρονται ότι τελούν τα αστικά κέντρα της χώρας, η κατάρρευσις του κοσμικού και κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, η κλονιζομένη οικονομία, ο «τελειωμένος» τουρισμός και τέλος, η ακινητοποίησις, λόγω συλλήψεων, αποτάξεων και αποστρατεύσεων, κρισίμων κλάδων των ενόπλων δυνάμεων, ιδίως –εδώ είναι ευδιάκριτοι οι τόνοι θριάμβου–, της Αεροπορίας.
Δεν θα καταβληθεί, εδώ, προσπάθεια αξιολογήσεως των Κασσανδρισμών. Περιέχουν, αναμφιβόλως, στοιχεία αληθείας. Αλλά ακόμη και αν ήσαν μέχρι κεραίας αληθείς, αυτός θα ήταν λόγος Ελληνικού τρόμου και όχι προσδοκιών ευνοϊκής μετατροπής του ισοζυγίου δυνάμεων.
Μια σταθερά, ισχυρά, έστω και απειλητική Τουρκία είναι προτιμοτέρα μιας αποσταθεροποιημένης μεγάλης γειτονικής χώρας, η οποία συγκριτικώς προς τα Ελληνικά μεγέθη θα είναι, πάντοτε και ούτως ή άλλως, ισχυροτέρα –περιλαμβανομένων των ενόπλων δυνάμεων– και ως εκ της ασταθείας της, ακόμη πλέον διεκδικητική και απειλητική. Αρκεί να αναλογισθεί κανείς τους αντικτύπους οποιασδήποτε, απευκταίας, διευρύνσεως της τρομοκρατικής δράσεως, τους κινδύνους διαχύσεώς της και την δημιουργία νέων πηγών προσφυγικών ροών. Άλλωστε, κάθε εσωτερικώς δοκιμαζομένου αυταρχικού καθεστώτος, η προσφιλής μέθοδος περισπασμού των μαζών και εθνικής συσπειρώσεως είναι η πρόκλησις εξωτερικών εντάσεων, διακρατικών κρίσεων και αναφλέξεων ενόπλων αντιπαραθέσεων.
Προς το παρόν, πάντως, ο αριθμός των θυμάτων των τρομοκρατικών επιθέσεων επί ολοκλήρου του εδάφους της Τουρκικής επικρατείας δεν είναι πολύ μεγαλύτερος του αντιστοίχου της Γαλλίας. Συγχρόνως, τα δεδομένα της Τουρκικής οικονομίας, ακόμη και υπό την δυσμενεστέρα πρόγνωση, θα εφαίνοντο ονειρώδη εν σχέσει προς εκείνα της Ελληνικής έστω και κατά την πλέον αισιόδοξη προβολή τους. Ως προς δε τις επιπτώσεις της επιδεινώσεως των συνθηκών ασφαλείας επί της Μικρασιατικής ακτής, είναι ανόητος όποιος νομίζει ότι δεν θα ήταν εξίσου καταστροφικές και επί του τουρισμού των Ελληνικών νήσων. Ο τουριστικός χώρος του Ανατολικού Αιγαίου είναι ενιαίος.
Μεγαλύτερη αγανάκτηση προκαλούν ορισμένοι σχολιασταί –οι βαναυσότεροι και απλοϊκότεροι αλλά όχι λίγοι–, οι οποίοι διδάσκουν ότι «τώρα θα καταλάβουν όλοι ότι η Ελλάδα είναι η μεθόριος μεταξύ της Ευρώπης και του χάους και ότι είναι αναγκασμένοι και μόνο γι’ αυτό, να μας πληρώνουν χωρίς πολλές απαιτήσεις».
Αλλά, αν, ο μη γένοιτο, η Ελλάς κατέληγε, πράγματι να ευρεθεί επί των «συνόρων του χάους», οι Εταίροι μας –περιορισμένης, ήδη, ευμενείας και ανοχής έναντι ημών–, θα κατέληγαν, μάλλον, να μεταθέσουν, de facto, τα σύνορα της Ε. Ενώσεως προς Δυσμάς, ώστε να παύσουν να είναι θαλάσσια –και άρα, κατ’ανάγκην ανοικτά εις ροές προσφύγων επί πλωτών μέσων– και να καλυφθούν από την προκεχωρημένη γραμμή των κλειστών χερσαίων συνόρων των κρατών των Δυτικών Βαλκανίων. Να μην λησμονείται ότι ο αποκλεισμός της Ελλάδος από το σύστημα Shengen έχει ήδη συζητηθεί.Συνεπώς, ούτε οι αντιμνημονιακοί να ελπίζουν ότι οι κλυδωνισμοί της Τουρκίας θα φέρουν την επαλήθευση των ονειρώσεών τους εκβιασμού των Εταίρων.
Ας προσέχουν, λοιπόν, ορισμένοι τι εύχονται. Όποιοι ζουν εφαπτόμενοι ογκολίθων πρέπει να εύχονται οι ογκόλιθοι να μένουν σταθεροί, οσονδήποτε αιχμηρά, αδρά και δυσάρεστα και αν είναι, κατά την τριβή, τα τοιχώματά τους.
